Gedicht
Verontrustend rustgevend
Je zinnen prikkelen
de woordenman in mij
dat wat je schrijft
komt immers aan
in veilige haven
de wereld die je schept
in klein aaneengesloten
vertelt me
wie je bent
zonder te kennen
ontspannen lees ik je
terug naar oude waarden
met een randje
scherpte in t vizier
rommel met mijn
hoofd
laat niets onvermeld
dat nergens toe leidt
juist daarin
wil ik wonen en
worden opgeschrikt
Geplaatst op 18 september 2008, in Gedichten, Zoals de wind in maart graven beroert en getagd als dichter, gedicht, gedichten, poëzie, Verontrustend rustgevend, Wouter van Heiningen. Markeer de permalink als favoriet. 7 reacties.
ZICHTBAAR ALLEEN 
Verontrustend rustgevend
Twee woorden , die op zich al zoveel vertellen.
Weer een mooi gedicht
Wouter
ik heb slechts een glimlach als commentaar wouter.
Ik rommel met je hoofd-
verdoofd ga je voort in omzien
naar de tijd, die vliegt.
Gij dichter, als het avondrood verschijnt je warme woordenstroom.
De schroom verdwijnt, te schrijven dat je vooral bij de woorden dient te blijven;-))
Mooi gedicht.
Klinkt als even wegdromen in je eigen schrijven.
Eigenlijk lijkt het een erg onrustig gedicht, en niet verontrustend rustgevend … klopt dat?
Erg mooi…
ja..mooi