Gedicht

Ik las een stukje over Sylvia Plath en haar (Korte) leven. Nieuwsgierig geworden ging ik op zoek naar haar poëzie en ik kwam het volgende prachtige (vertaalde) gedicht van haar tegen dat ik jullie niet wilde onthouden.

Voor een Zoon zonder Vader

Je zal een afwezigheid gewaarworden, binnenkort,
Die naast je groeit, als een boom,
Een boom van de dood, beroofd van kleur, een Australische gomboom –
Kalend, door de bliksem ontmand – een illusie,
En een lucht als het achtereind van een varken, die geen zier om je geeft.

Maar op dit moment ben je stom.
En ik houd van je onnozelheid,
Een blinde spiegel gelijk. Ik kijk er in
En ontdek enkel mijn gezicht, en jij vindt dat grappig.
Het doet me goed

Als je mijn neus te pakken krijgt, de sport van een ladder.
Mogelijk raak je op een dag het kwade aan –
De kleine schedels, de vernielde blauwe heuvels, de godgruwelijke stilte.
Tot dan zijn al je glimlachjes goud waard.