Leo Vroman

.

Stilstaan bij het overlijden van een mooi en geliefd mens.

.

De ruimte in 

.

Mij zijn de dingen
als bloemen: bedoeld
tot openspringen
van bewijs dat woelt
overal in;
zelfs in mensen
die het einde wensen
woelt begin.

,

Ik kan in mijn handen
de wereld voelen:
als vlees krioelen
de vastelanden
en tintelen van de bommen,
rimpelen van de rampen,
huiveren van de drommen.
Onder nauwe dampen
in het aardse zonlicht
drukken lichamen
zich zo dicht tezamen,
zo eenzaam en
zo dicht, zo dicht.

,

Trek de kou in van
de lege maan.
Blijf even staan
luisteren, trek dan
door de lange nacht
naar een planeet
(plotseling heet),
mompel zacht,
en tuimel maar voort.
Wat heb je na jaren
dan gezien, ervaren
en gehoord?

,

Snik maar, want
van hier tot God
snikt om ons lot
niemand, niemand.

,

De melkweg? Bleek zand
dat traag nadraait,
eens opgewaaid
van een leeg strand,
en…

,

Een ogenblik!
Wat hoor ik daar?
De wind.
Niemand.
Snik maar.

.