Willem van Toorn

.

Vorige maand verscheen bij uitgeverij G.A. Van Oorschot de bundel ‘Het komt goed’, niet te verwarren met de verhalenbundel met diezelfde titel van Toon Tellegen of met het bundeltje van Judith de Joode dat bij Loopvis verscheen. Nee het betreft hier een bloemlezing samengesteld door Elisabeth Lockhorn met gedichten over geluk in al zijn schoonheid en complexiteit. In de bundel zijn gedichten opgenomen van dichters vanuit de hele wereld die geprobeerd hebben geluk in taal te vangen.

Een van die dichters is de dit jaar overleden Willem van Toorn (1935-2024). Uit zijn bundel ‘Gedichten 1960-1997’ uit 2001 nam Lockhorn het gedicht ‘Brieven’.

.

Brieven

.

1 (Het licht)

.

Wat je net wilde pakken is het licht.

Het is niet weg. Het wacht achter je hand

die het nu natekent, volmaakt omrand

schaduwbeeldje, dansend op je gezicht.

.

Zo is het licht. het kan niet om dingen heen.

Daarom was het ook zo lang zo donker

op deze wonderschoon begroeide steen

die sinds de diepe dagen van december

.

ook jouw wereld is: het kon de

lange ronding naar jou toe niet maken

om je hand zo vrolijk aan te raken

als nu in deze regelrechte lente.

.

Anders dus dan zijn zachte zuster water,

die zich zo meegaand om je huid

kan buigen, moet het steeds rechtuit.

.

Dat was het licht, kleindochter. later

schrijf ik je weer. Over regen, de aarde,

sommige mensen, vogels, de muziek,

de stilte, wolken en zo meer.

Grootvader.

.