Ibn Hazm

.

Klassieke Arabische poëzie, (waaronder de gedichten uit de mu’allaqat-collectie) maakt deel uit van de opvoeding van iedere ontwikkelde Arabier, en de beroemde klassieke gedichten zijn dan ook algemeen bekend. Vaak worden regels uit zulke gedichten in de eigen verzen opgenomen als teken van eruditie.

Dat dit van alle tijden is blijkt uit een gedicht van de elfde-eeuwse geleerde Ibn Hazm uit Córdoba. Ook Ibn Hazm verwerkte regels uit de mu’allaqat collectie in dit gedicht. Uit de  Mu’allaqa nam hij de versregels:

 als tatoeages, vaag omlijnd, op de rug van een hand.

Ibn Hazm verwerkte deze in het volgende gedicht.

.

.

Aan een lief moest ik denken, zij was mij

Als sporen van Khawla in de vlakte van Thahmad.

Herinneren doe ‘k mij haar vaste belofte

Als tatoeages, vaag omlijnd, op de rug van een hand.

Zo stond ik stil, over haar terugkeer onzeker.

Geen troost; ik weende, deed tranen vloeien tot de morgen,

Tot de mensen mij lang en nadrukkelijk vermaanden

En zeiden: Verman u, ga niet ten onder aan uw zorgen!

De stemmingen, de woede, van haar die ik bemin

Zijn als schepen, in de stromen van Dad voortgedreven;

Ook ’t afwisselend bijeen zijn en gescheiden een schip –

Soms uit de koers, en dan weer recht de steven.

Op welgevallen volgt een tijd van woede,

Zoals bij ’t spel de bergjes zand met de hand verdeeld zijn.

Zij glimlacht naar me, ook al veinst zij boosheid,

En toont daarbij twee snoeren: één paarlen, één robijn.

.

Met dank aan DBNL.org