Charlotte Van den Broeck

.

Hoe de dingen soms kunnen lopen. Afgelopen zondag keek ik naar Studio Sport en een van de voetballers (even opgezocht: van PSV) heet Ryan Flamingo. Topnaam natuurlijk. Maandag las ik de krant een artikel over een serie waar de hoofdpersoon (een meisje) een Flamingo in haar kamer had staan. En nu lees ik in de poëziebundel  ‘Kameleon’ gedichten uit 2015, van de Vlaamse dichter Charlotte Van den Broeck (1991) en wat kom ik daar tegen? Een gedicht met als titel ‘Flamingo’.

Hoeveel aansporing heeft een mens nodig? Dat bedoel ik. Blijkt dat ik het gedicht ‘Flamingo’ al een keer gedeeld heb op dit blog. Daarom heb ik gekozen voor een ander gedicht uit deze bundel en wel het titelgedicht ‘Kameleon (II)’, een ietwat tragisch liefdesgedicht.

.

Kameleon (II)

.

Ik spreek in een slepende melodielijn van ‘hier’ en ‘nu’ en ‘blijf ‘

herhaal dit zo vaak tot het schuurt

tot je me terug in je mond rolt, me onuitgesproken

op je deinende tong legt, zachtjes

zoals kleine meisjes met overgewicht zachtjes

stuiteren bij het lopen.

.

En ik wil dat je me opnieuw zegt, dat je niet kan ophouden mij te zeggen

dat ik uit de holte van je mond breek

en je me nieuwe namen geeft, de verkeerde

zoals ‘lief’ en ‘klein’ en ‘traag’

dat ik me daarnaar ga gedragen als een geconditioneerde hond,

voortaan mijn borsten bedek

als je onverwachts de badkamer binnenkomt.

.

Laten we ergens tussen tong en tanden

analoge liefde in dit hoofdkussen liegen.

Misschien schieten we elkaar alsnog te binnen.

Misschien herinneren we ons de plek

waar het schudden begon

en we het ritme niet meer vonden.

.