Albert Verwey

.

Nu de zomer voorbij is en alleen nog af en toe de zon door de wolken dringt, leek het me een goed moment om mijn favoriete tijdverdrijf (de poëzie) en mijn favoriete jaargetijde (de zomer) in een gedicht met jullie te delen. Nu kan ik dat zelf doen (dat heb ik al eens gedaan op 31 augustus 2009 in het gedicht ‘Var’, niet te verwarren met het systeem dat scheidsrechters tegenwoordig raadplegen bij overtredingen op het voetbalveld) https://woutervanheiningen.wordpress.com/2009/08/31/var-gedicht/ maar in dit geval heeft Tachtiger en dichter Albert Verwey (1865 – 1937) dat al een keer heel mooi gedaan. daarom van zijn hand het gedicht ‘Een zomeravond’ uit de bundel ‘Dichtspel’ uit 1983.

.

Een zomeravond

.

De poëzie komt over me als een droom

Vol sterren en een lieflijke nacht

Van duister, waar me een hel gelaat uit licht

En vriendlijke ogen – enkel dat gelaat,

Want ál de rest is nevel zonder vorm.

En heel de nacht nijg ik me er heen en houd

Stille gemeenschap tot de morgen daagt-

Dan lig ik stil met halfgeloken wimpers

Te staren, waar ik telkens nog den lach

Dier ogen meen te zien en ’t blonde haar

Half over ’t voorhoofd – dan zijgt zijwaarts af

Mijn hoofd in ’t kussen en ik slaap in ’t licht. –

.