Site-archief
Ons te vroeg ontvallen
Antoinette Sisto
.
In de afgelopen 12,5 jaar waarin ik me, na mijn debuut als dichter met ‘Zichtbaar alleen’ actief bezig hou met poëzie, zijn er een aantal goede bekende en bevriende dichters overleden. Op te jonge leeftijd werden zij uit het leven gerukt door ziekte of hartstilstand. Dit waren geen dichters van grote naam en faam onder de Nederlandse bevolking zoals bijvoorbeeld Gerrit Komrij, Jules Deelder of Menno Wigman maar dichters die met hart en ziel aan hun poëzie werkte, bundels uitgaven, actief waren met poëzieprojecten en op podia overal in Nederland stonden.
Omdat ik vind dat deze dichters niet vergeten mogen worden zal ik hier de komende tijd gedichten van hen plaatsen. Om te beginnen met dichter Antoinette Sisto (1963 – 2017). Op 3 juli 2017 overleed zij plotseling na twee hersenbloedingen. Antoinette was naast redacteur van Meander en medewerker van de stichting Perdu, secretaris van het Departement of Communication Sciences, dichter, redacteur en vertaalster van Italiaanse dichters.
In 2013 verscheen van haar hand de bundel ‘Dichter bij de dagen’ met veel gedichten die handelden over de ziekte en dood van haar man Wally, gevolgd door ‘Iemand moet altijd gemist worden’ in 2014. Ik mocht een aantal gedichten van haar voordragen samen met wat eigen werk op de presentatie van haar laatste bundel ‘Hoe een zee een woord werd’ uit 2017. Antoinette was naast een begenadigd dichter een mooi en vriendelijk mens. Ik had het voorrecht om een aantal keer samen met haar op een podium te staan, werd door haar voor Meander geïnterviewd en nodigde haar uit om bij Ongehoord! voor te dragen.
Uit haar bundel ‘Iemand moet altijd gemist worden’ koos ik het gedicht ‘Ambacht’.
.
Ambacht
.
In het diepst van mijn hart
dacht ik voor de duizendste maal
toen ik de ven zag en haast voorbij liep
.
maar evenredig zoveel keren
dacht ik het niet
en ik struikelde over een beter beeld
.
dat ik vasthouden wilde
maar bang als ik was
met andere woorden ontweek
.
over één nacht ijs ga ik niet.
.
Dag aan dag bewerk ik
de barts in het oppervlak
het lek in de stilte
het gewicht van water en lucht.
.
Mijn geduldige handen was ik.
En was ik opnieuw
ze ontdoen zich van iets.
.
Een vrouw
Gedicht van Maarten ’t Hart
.
Naast mijn werk in de bibliotheek en het bestuurslidmaatschap van de stichting Ongehoord! ben ik ook secretaris/penningmeester van het Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart. Het fysieke documentatiecentrum bevindt zich niet toevallig in de bibliotheek van Maassluis en het digitale documentatiecentrum is te vinden op http://www.maartenthart.nl/introduction/.
Behalve romanschrijver, wetenschapper, columnist en verhalenschrijver is Maarten ’t Hart ook dichter al is zijn oeuvre beperkt.
Een wat bekender gedicht van hem staat onder andere op een muur in Leiden, de stad waar hij studeerde en woonde en refereert aan het feit dat ook Maarten graag in dameskleding mocht lopen.
.
Een vrouw
.
Een vouw mag alles dragen
blazer, broek of rok.
Dat kan een man niet wagen
voor hem slechts pak of sok.
.
Een vrouw kan over straten gaan
gehuld in bont of leer
Ook ik wil soms een ‘robe’ aan
al ben ik dan een heer.
.
ZICHTBAAR ALLEEN 