Site-archief

De Titanic

8 sep

Geplaatst door

Thomas Hardy

.

Afgelopen week zag ik een nieuwsbericht waarin was te zien ( het waren video-opnamen) hoe de Titanic na 110 jaar ( de Titanic zonk in de nacht van 14 op 15 april van 1912 in de Noord Atlantische oceaan, zo’n 660 kilometer ten zuiden van Newfoundland in Canada) er nu bij ligt op de bodem van de oceaan op 3810 meter onder het wateroppervlakte.

Een team van OceanGate Expeditions maakte video-opnamen van 8K die heel scherp laten zien ( tot in detail) hoe het schip er na al die jaren bij ligt. De bedoeling is dit elk jaar te doen om te zien hoe het schip erodeert en om de veranderingen vast te kunnen leggen.

De Engelse dichter Thomas Hardy (1840-1928) schreef ‘The Convergence of the Twain’, met als ondertitel ‘Lines on the loss of the Titanic’ in 1912. Hij schreef het voor het Titanic Disaster Fund. De Titanic, een luxueus schip waarvan men dacht dat het onzinkbaar was, kwam bij haar eerste vaart in aanvaring met een ijsberg en zonk op 15 april 1912, waarbij meer dan 1500 mensen omkwamen. Hardy’s gedicht is een huiveringwekkende verslag van menselijke ijdelheid en machteloosheid tegenover de onverschillige, vernietigende krachten van de natuur.

.

The Convergence of the Twain

.

Lines on the loss of the “Titanic”)

 

I
            In a solitude of the sea
            Deep from human vanity,
And the Pride of Life that planned her, stilly couches she.
II
            Steel chambers, late the pyres
            Of her salamandrine fires,
Cold currents thrid, and turn to rhythmic tidal lyres.
III
            Over the mirrors meant
            To glass the opulent
The sea-worm crawls — grotesque, slimed, dumb, indifferent.
IV
            Jewels in joy designed
            To ravish the sensuous mind
Lie lightless, all their sparkles bleared and black and blind.
V
            Dim moon-eyed fishes near
            Gaze at the gilded gear
And query: “What does this vaingloriousness down here?” …
VI
            Well: while was fashioning
            This creature of cleaving wing,
The Immanent Will that stirs and urges everything
VII
            Prepared a sinister mate
            For her — so gaily great —
A Shape of Ice, for the time far and dissociate.
VIII
            And as the smart ship grew
            In stature, grace, and hue,
In shadowy silent distance grew the Iceberg too.
IX
            Alien they seemed to be;
            No mortal eye could see
The intimate welding of their later history,
X
            Or sign that they were bent
            By paths coincident
On being anon twin halves of one august event,
XI
            Till the Spinner of the Years
            Said “Now!” And each one hears,
And consummation comes, and jars two hemispheres.
.

Geplaatst in Favoriete dichters, Nieuws

Een reactie plaatsen

Tags: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,