Gedicht uit de jaren ’80

.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw schreef ik mijn gedichtjes in kleine opschrijfboekjes. Deze boekjes heb ik allemaal bewaard en soms plaats ik een oud gedicht uit één van deze boekjes op dit blog. Om te laten zien waar ik vandaan kom en om mezelf eraan te herinneren dat poëzie schrijven, betere poëzie schrijven een proces is waar je nooit mee klaar bent.

Het gedicht ‘Een zondagochtend’ schreef ik na een nacht te hebben doorgebracht in een kamer waar zich ook een groot wit hoofd van gips bevond en dat was aanleiding genoeg. Hoewel nogal rommelig en soms zelfs onsamenhangend toch maar hier dit gedicht.

.

Een zondagochtend

.

Als het hoofd van gips

mij aanstaart met holle ogen

en ik jouw ogen in mijn rug voel priemen

.

Als het suizen van de muziek

de ruis in mijn hoofd overstemt

en ik dit geluid weg draai

.

Als jouw hand over mijn borst streelt

en onze adem gelijkgestemd de

warmte van de situatie symboliseert

.

Terwijl de beelden van de film

na de pauze niet overeenstemmen met

die van daarvoor en ik mijn ogen sluit

.

Is dit de waanzin van mijn verlangen

die als rust mijn problemen verdrijft?

Laat me dan genieten, lang, heel lang.

.