Antoinette Sisto

.

In 2013 verscheen bij uitgeverij Boekenplan de bundel ‘Dichterbij de dagen’ van Antoinette Sisto. In deze bundel beschrijft ze het naderende afscheid van een geliefde. De gedichten zijn dan ook vaak wat zwaar en melancholisch en juist door de thematiek is het gedicht ‘Winterlicht’ in deze maand van eerbetoon aan haar dichterschap, zo toepasselijk. Maar vier jaar na de publicatie van dit gedicht is zij zelf overleden en kan ik bij het lezen ervan alleen maar denken dat het over haar zelf gaat, al weet ik dat dit niet zo is.

.

Winterlicht

.

Eens keek je verwachtingsvol

door een toekomstraam

naar buiten.

.

Toen de schaatsers langs de kade

nog uitbundig zingend

huiswaarts reden

.

lange achten trokken

rondom wakken

in het dunne ijs.

.

Geen schittering was witter

dan het wit

van onze dagen.

.

Omgekeerd was er een nacht

een firmament

van duizelingen.

.

Een maan lachte verstolen

door de warme adem

op je ruit.

.

Hoeveel jij van het leven hield

dat zal ik nooit vergeten.

.