Winters gedicht
Winterpijn
.
Een dubbele laag glas, omrand door het hardste hout
genoeg bescherming zou je zeggen
.
toch doet het uitzicht hem pijn
maagdelijk wit, de wollige wattendeken
.
knisperig fris lijkt het hem te roepen
sneeuw als de eeuwige sirene
.
zijn gezicht vertrekt, handen grijpen de wielen
hij zet zit schrap en draait zijn rolstoel
.
hij voelt de warmte van de kachel en ervaart
de leegte van de kleine woonkamer als nooit tevoren
.
Geplaatst op 16 januari 2013, in Gedichten en getagd als dichter, gedicht, nieuw gedicht, Pijn, poëzie, Winter, Winterpijn, Wouter van Heiningen. Markeer de permalink als favoriet. 6 reacties.




mooi
Dankje.
Heel erg mooi en fragiel.
Dank.
Heel mooi verwoord!!
mooi!