Winters gedicht

Winterpijn

.

Een dubbele laag glas, omrand door het hardste hout

genoeg bescherming zou je zeggen

.

toch doet het uitzicht hem pijn

maagdelijk wit, de wollige wattendeken

.

knisperig fris lijkt het hem te roepen

sneeuw als de eeuwige sirene

.

zijn gezicht vertrekt, handen grijpen de wielen

hij zet zit schrap en draait zijn rolstoel

.

hij voelt de warmte van de kachel en ervaart

de leegte van de kleine woonkamer als nooit tevoren

.

Geplaatst op 16 januari 2013, in Gedichten en getagd als , , , , , , , . Markeer de permalink als favoriet. 6 reacties.

Geef een reactie op svara Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.