Tuintafereel

 .

Hoe groen zijn je vingers?

vroeg ze en keek

verwachtingsvol naar mijn handen

 .

de aarde onder mijn nagels

voelde aan als

de koperwieken, vluchtig passerend

 .

mijn vingers doen niets

uit zichzelf,

de vraag moet zijn, hoe groen

zijn je gedachten?

 .

ze raapte wat hazelnoten op

gooide ze richting de plek

waar de egels haar ’s avonds

in haar slaap bespraken

 .

ze veegde wat haren

uit haar gezicht en zei:

jij mag blijven

.