Op het verkeerde been
Poëzie en humor
.
In de poëzie neemt humor geen grote plaats in. Natuurlijk er is light verse en soms bedienen dichters zich van humor als stijlmiddel maar over het algemeen is poëzie best serieus.
Een uitzondering hierop is dichter/tekstschrijver Hans Dorrestijn. Met zijn tragische droog komische liedjes weet hij, bij mij in ieder geval, vaak een lach om de mond te krijgen.
Een mooi voorbeeld waarin ook de poëzie op de hak wordt genomen is het gedicht In hoger sferen.
.
In hoger sferen
.
Als ik een vrouw ontmoet met een intelligent gezicht,
een edel gevoelig profiel en beschaafde manieren,
met poëziebundels van Rainer-Maria Rilke en Hölderlin
en een altviool onder de arm,
dan denk ik meteen aan neuken
.
Geplaatst op 24 maart 2013, in Favoriete dichters, Literaire kunst en getagd als dichters, gedicht, gedichten, Hans Dorrestijn, humor, In hoger sferen, liedjes, light verse, poëzie, Rainer Maria Rilke, tekstdichter, tragi-komisch. Markeer de permalink als favoriet. 5 reacties.
ZICHTBAAR ALLEEN 
Helemaal Hans Dorrestijn. Maar de plot komt toch volkomen onverwacht.
Humor in de poëzie geen grote plaats?? Denk het wel hoor Wouter, alleen willen de mensen het dan niet als poëzie benoemen. Dan heet het Plezierdicht. Heb een hele bundel met allerhande teksten. Die van Hans Dorrestijn zou daar uitstekend tussen passen!;-)
Tuurlijk ken ik de plezierdichten en de light verse maar in het grote geheel van “de poëzie’ is dat maar een klein deel. Maar zeker niet onbelangrijk want heel herkenbaar.
Ik heb het idee dat de humor tegenwoordig meer in de poëzie voorkomt dan een halve eeuw geleden, maar misschien klopt dit niet. Want bij de dichter Campert viel toch ook wel veel te (glim)lachen. Bijv.
NIET TE GELOVEN
Niet te geloven
dat ik knaap nog
een vers schreef over de
zilverwitheid van een berkenstam
en om mij heen
grootse dronkenschap
van de bevrijding
het water was whisky geworden
Alles zoop en naaide
heel Europa was één groot matras
en de hemel het plafond
van een derderangshotel.
En ik bedeesde jongeling
moest nodig
de reine berk bezingen
en zijn bescheiden bladerpracht.
—————
© Remco Campert
uit: Dit gebeurde overal,
De Bezige Bij Amsterdam 1962
Hmmm, ik spraak mezelf al direct tegen. Toch heb ik het idee dat het nu geaccepteerder is dan 50 jaar geleden. Ingmar Heytze en Frank Koenegracht zijn, voor mij, goede voorbeelden – heerlijke dichters die humor gebruiken… en zij zijn gelukkig niet de enigen 😉
Gelukkig zijn er genoeg ‘echte’ dichters die de humor ook gebruiken. bijvoorbeeld Remco Campert… en dit gedicht valt niet onder de categorie plezierdichten.
NIET TE GELOVEN
Niet te geloven
dat ik knaap nog
een vers schreef over de
zilverwitheid van een berkenstam
en om mij heen
grootse dronkenschap
van de bevrijding
het water was whisky geworden
Alles zoop en naaide
heel Europa was één groot matras
en de hemel het plafond
van een derderangshotel.
En ik bedeesde jongeling
moest nodig
de reine berk bezingen
en zijn bescheiden bladerpracht.
—————
© Remco Campert
uit: Dit gebeurde overal,
De Bezige Bij Amsterdam 1962
En ach, what’s in a name?, Nog twee fijne voorbeelden zijn Frank Koenegracht en Ingmar Heytze. Als je er even over nadenkt dan gebruiken vele dichters humor. Ik denk nu aan het gedicht:
OLIFANT
Hij is gemaakt van de grofste effecten,
draagt zijn broek als clown August,
de knieën slodderend, maakt danspasjes
als tante Bertha die een tango de grond
inheit, terwijl z’n kont doet denken
aan een vals gebit
dat net is uitgenomen. En dan zijn slurf
en vlak daarnaast zijn ogen. Hoe zou jij kijken
als ze je lul op je neus gezet hadden?
—————
© Herman de Coninck
uit: Zolang er sneeuw ligt
Orion Brugge, 1975
En zo kunnen we nog wel uren doorgaan 🙂