Vandaag 90 jaar

.

Van José Boersma kreeg ik drie dichtbundels te lezen van de, mij onbekende, dichter Jan Maria de Willebois.  Deze dichter wordt vandaag 90 jaar dus ik had een goede reden om juist vandaag iets over zijn werk te schrijven.

De drie bundeltjes met de titels ‘een bloem van licht’, ‘Maar voort gaan, hoog, de reigers’ en Waar stille snaren spannen tot een harpbegin’ zijn alle drie uitgegeven bij Memini in respectievelijk 1998, 1996 en 2003.

Op de achterkant van de drie mooi uitgegeven bundels een kort stukje over de dichter.

Jan Maria de Willebois is geboren in 1924 te Hintham, studeerde sociale wetenschappen, is gehuwd met Lysbeth van der Does de Willebois-Bruining (die de illustraties verzorgde voor de bundels) en heeft twee zonen (aan wie de tweede bundel is opgedragen). Omstreeks zijn 23ste jaar begon hij , in gesprek met zichzelf, spontaan gedichten te schrijven. Heel veel later besloot hij tot publiceren (1996).

.

De poëzie van de Willebois is heel herkenbaar in vorm. De meeste van zijn gedichten bestaan uit gedichten van 4 strofen met twee strofen van 4 regels en twee strofen van 3 regels met als rijmschema abab cdcd efe ghg.

De onderwerpen zijn veelal de zoektocht naar zichzelf, de ander en de dimensies van het leven. Sommige zouden zijn poëzie wat ouderwets noemen maar dat hoeft zeker geen negatieve connotatie te zijn. Hier spreekt een man die het leven niet voor als van zelf sprekend aanneemt, een man die vragen stelt en op zoek naar de antwoorden deze soms wel, soms niet vindt. Voor de liefhebbers van rijmende poëzie zeker een aanrader, juist omdat steeds heel mooi in ritme wordt gedicht, muzikaal en met gebruikmaking van ‘mooie woorden’.

Uit de bundel ‘Maar voort gaan, hoog, de reigers’ het gedicht ‘Elevatie’.

.

Elevatie

.

“L ‘arbre, ce prêtre qui loue, transsubstantie…’ (anoniem, 14 eeuw)

.

Hoog ben ik, als alle bomen.

Adem mijn top

de hemel, waar de winden komen

in en neem ze op.

.

en leid ze naar de stille vaten

van mijn wortelnet

in alle dingen, – doen en laten,

kiezen en verzet:

.

de geestdrift zelf te verwerken,

breken tot bestaan

in vruchten om wat leeft te sterken:

.

de zon bied ik ze aan.

Ik kan niet meer dan ik kan leven.

En meer dan dat kan ik niet geven.

.