Zomergasten en de poëzie
Ionica Smeets
.
Afgelopen zondag was wetenschapsjournaliste en wiskundige Ionica Smeets (1979) de Zomergast bij het gelijknamige programma van de VPRO (lees vooral ook de recensie van dit programma vandaag in de Volkskrant van Jean-Pierre Geelen). Nu ken ik Ionica al vele jaren, ze werkte jarenlang tijdens haar school- en studietijd bij de bibliotheek Maassluis waar ik directeur ben. In de jaren dat we collega’s waren was Ionica precies zoals ze op tv was afgelopen zondag. Ik herinner me een keer na een bibliotheekuitstapje, toen ik haar een lift gaf naar haar woonplaats Delft, dat ze tijdens de autorit uit haar hoofd een gedicht voordroeg.
Toen ze zondagavond dan ook een fragment liet zien van haar favoriete dichter Leo Vroman verbaasde mij dat niet. Een prachtig fragment uit een documentaire over Leo Vroman en zijn vrouw Tineke. Naar aanleiding van deze aflevering heb ik werk van Leo Vroman herlezen en wil ik graag een gedicht van hem met jullie delen.
.
In bed
.
Het is mij een droom te ontwaken
door een hand op het haar en de slapen
en de streling van zaaien en rapen
meer dromen te voelen maken;
.
hoor in het omhullend geruis
van een adem de zee, de wind
op een lang, leeg strand, en een kind
ver van het ouderlijk huis –
.
Zij vroeg mij waar we nu waren.
Het was herfst in mijn droom en ook buiten
bewegen zich dorre blaren
door de lucht, en over de ruiten.
.
Geplaatst op 19 augustus 2014, in Favoriete dichters, Liefdespoëzie, Nieuws en getagd als 1979, 2014, Bibliotheek, Delft, dichter, documentaire, gedicht, gedichten, In bed, Ionica Smeets, Jean-Pierre Geelen, Leo Vroman, Maassluis, poëzie, recensie, televisieprogramma, tv, Volkskrant, VPRO, Zomergast, Zomergasten. Markeer de permalink als favoriet. 3 reacties.






Wouter,
Dank voor delen, Piet Hardendod
naar aanleiding van die documentaire over Leo Vroman en Tine schreef ik het volgende gedicht:
wangen
Onder mijn strandwarme armen
ligt jouw wang in de schaduw van ons minnen.
later
Over mijn wang kwijlt een sliertje uit mijn oog.
wangen
Ze zijn niet meer perzikzacht, maar ingevallen
lila, beige, zwarte vlekken,
het grijs wordt gaten
waar tranen in verdwijnen
en as twinkelt als sterrenstof …
Wat kusten wij toch jaren van elkaar?
4 maart 2010
Mooi gedicht!