Herman de Coninck

.

Lezend in ‘De Gedichten’ van Herman de Coninck besluit ik dat ik de komende tijd (weet niet hoelang ik dit ga volhouden) jullie elke zondag op een gedicht van hem ga trakteren. En een traktatie is het, de poëzie van Herman de Coninck is zo bijzonder, zo intens en intiem, dat ik het als mijn opdracht zie om hem te introduceren bij al degene die hem nog niet kennen.

Daarom vandaag al eerste zondag in een reeks het gedicht zonder titel uit de bundel ‘Het meervoud van geluk’ uit 1990 (een kleine bundel van 16 pagina’s gedrukt in een oplage van 35 stuks).

.

Ze heeft alles om te zoenen, twee armen voor rond mijn hals

en aan het uiteinde daarvan zichzelf om te draaien en te keren.

Ze heeft twintig vragen en slechts twee ogen.

Die doen wat een vraagteken doet met een zin,

.

haar moeder met nieuwe kleren. Koketteren,

dan zal het wel mogen.

Of ze bij me slapen mag? Ze probeert te knipogen.

(Onder vier ogen mag het niet, misschien onder drie.)

.

Als ik later, tegen haar aan,

zeg: ‘het is hier lekker warm,’

antwoord ze in haar slaap: ‘dat heb ik

speciaal voor jou gedaan.’

.