We wisten niet van wijken

.

Het heeft even geduurd maar de periode dat ik niet zelf tot dichten kwam lijkt ten einde. Daarom hier een nieuw gedicht van mijn hand.

.

.

Wij wisten niet van wijken

Grasgroen  de knieën geschramd

want knieën zijn als wielen, vanzelfsprekend

aan het werk. De gedachte alleen al aan

bewust  zijn van de omgeving betekent

niets. Niets ging bewust, niet de landing

noch de afzet. Schokbetonnen landingsgestel,

pezen sterk, banden in orde, vering

geen. Wat we deden kende geen bevel-

structuur, vooropgezette gedachte, laat

staan consequenties.  Welk woord

we niet wisten te onderscheiden was

geen woord, slechts ruis in het oor

van onbesuisd, doorzichtige rand langs

gewoon doen. We wisten van geen wijken,

mochten niets maar deden alles, van daarna

hadden we geen weet. We zouden wel kijken.

.