Leave a light on
Marble sounds
.
Soms zijn de tekstregels van liedjes voor meerdere interpretaties vatbaar. En een enkele keer kom je er nooit helemaal achter wat er nu precies bedoeld wordt met de tekst, wat je met poëzie ook kunt hebben. In het geval van een liedtekst kan dan altijd de muziek nog helpen of zelfs een video die bij dat nummer hoort. Bij het nummer ‘Leave a light on’ van de Belgische band Marble Sounds heb ik dat heel erg.
Marble Sounds is een Belgische postrockband rond zanger Pieter Van Dessel. Een belangrijk kenmerk van de muziekgroep is het melancholisch karakter van hun liedjes en dat is in ‘Leave a light on’ zeer goed te horen.
.
Leave a light on
sure i can leave a light on
let it shine on
leave it till dawn
sure i can leave a light on
leave a light on for you
it takes two to find a way out
there is no doubt
i will be around
if you have lost the right track
then i’ll lead you right back
don’t search to find
don’t smile just to be nice
don’t run just to get there on time
be amazed
simply blown away
live on without
getting off your cloud
sure i can leave a light on
leave a light on for you
sure i can play a quiet song
i could just hum
beat a soft drum
sure i can play a quiet song
play a quiet song for you
it takes you to make my heart sing
to let air in
and keep breathing
it takes two to keep the vibe true
i am waiting for you
it struck me again
we both look the same
but what you make
appears in all shapes
i should impress
but nevertheless
i cannot change
night into a day
so sure i can leave a light on
leave a light on for you
.
Geplaatst op 3 oktober 2016, in Poëzie in songteksten en getagd als 2007, Belgisch, dichter, gedicht, gedichten, Leave a light on, liedtekst, lyrics, Marble Sounds, melancholie, muziek, Pieter Van Dessel, poëzie, Poëzie in songteksten, postrockband, songtekst, tekstdichter. Markeer de permalink als favoriet. 1 reactie.





Eenzaam
De regen tikt de uren weg
steeds verder weg en verder
ze verdwijnen aan de hemelboog
vervluchtigd en vergeten
en hier alleen voor het duister raam
waar mijn bureau uitkijkt op de wereld
daar klinkt het fluisteren van de tijd
gestorven in het tikken
de wolken drijven traag voorbij
de huizen aan de overkant
beschermen mij tegen onmetelijkheid
de uitgestrektheid van de uren
de weggetikte tijd.
De regen druilt de uren weg
en voert ze naar beneden
de droogte is onwerkelijkheid
die ik alleen kan voelen
een poes begroet mij heel intens
geeft mij natte kopjes
en springt weer weg, de toekomst in
en weer staren weer en ik
onlosmakelijk verbonden
naar elkaar zonder gevoel
het duister zwijgen laat mij kil
en worstelend in gedachten
met mijzelf in onrust achter
ik heb geen deel, ik deel niet.