Sonnet
Hugo Claus
.
Op deze laatste zondag van het jaar, uit de bundel ‘Gedichten 1948 – 1993’ uit 1994 van Hugo Claus vandaag een sonnet. Hugo Claus schreef veel gedichten in vrije vorm maar hij mocht ook regelmatig vaste vormen of gedichten met rijm schrijven zoals het gedicht ‘Sonnet’
.
Sonnet
.
Dat de meeste dingen volmaakt zouden zijn
op één moment en dan doven,
zo willen het de wereld en Einstein.
En dat de mensen groeien als lover
.
onder een zelfde luchtvervuiling
en gelijk vergaan in de herinnering,
zo verzekert het de tijd
die in mijn nekvel bijt.
.
Daarom moet ik nu radeloos
dat ene moment loven
dat ik je zie uitgestald,
,
je jonge tover als nooit tevoren,
een naakt moment dat straffeloos
voor mijn ogen voorovervalt
.
Geplaatst op 30 december 2018, in Dichtbundels, dichter van de maand, Favoriete dichters, Vlaamse dichters en getagd als 1994, België, december, dichtbundel, dichter, dichter van de maand, gedicht, gedichten, Gedichten 1948 - 1993, gedichtenbundel, Hugo Claus, poëzie, poëziebundel, rijm, sonnet, vaste vorm, verzameld werk, Vlaams dichter, Vlaanderen, zondag. Markeer de permalink als favoriet. 3 reacties.
ZICHTBAAR ALLEEN 
Prachtig vind ik dit
Weeral zo weergaloos. Wist je (ja, je wist het vast) dat Absynthe Minded (Belgische band) een fantastisch lied heeft gemaakt van het gedicht Envoi van Claus?
uh nee dat wist ik dan weer niet, ga ik opzoeken 😉