H. Marsman

.

Maannacht

.

De maan breekt de wolken uiteen;

en stroomende uit die wel breken

kolken en kreken, gletschers en meren

naar alle verten uiteen.

.

de aarde is klein en alleen,

een slingerend schip in het ruim,

dat zich stampend en schuin

overstag gaand in doodsangst

kampende boven houdt

op het kolkende water des donkers

onder het stormende schuim.

.

Ik lig in het ruim naast een vrouw.

haar borsten rijzen en dalen;

zij slaapt, zij denkt nu alleen

in haar droomen aan het geluk;

hoe vredig haar ademhalen:

zij weet niets van den nood

van ons schip, zij hoort

de seinen niet gillen

noch het angstig fluiten

driemaal, als een signaal

van den dood.

.

gun mij nog twee uren slaap,

ik kan zoo niet blijven waken.

.

-neem dan nu afscheid van haar,-

misschien zult gij den morgen niet halen,

tenzij in een ander land.

.

ik schuif mijn hand in haar hand

-zie, even beven haar wimpers-

zoo liggen wij naast elkaar

als tweelingen, sluimrende kindren.

zullen wij elkaar niet meer vinden

dan zij mij dood – of ik haar?

.