Edwin Fagel

.

In 2007 publiceerde Edwin Fagel (1973) de bundel ‘Uw afwezigheid‘. Toen ik deze bundel van de week nog eens doorlas (ik was de stapel dichtbundels van de afgelopen maand aan het doorkijken, welke had ik al behandeld, welke nog niet, en vooral; waar zal ik ze opruimen, mijn kasten zijn reeds overvol) kwam ik het gedicht ‘Aan het eind van alles’ tegen. Een gedicht dat de angst van veel mensen over de groei van het fascisme in westerse samenlevingen in een persoonlijk relaas beschrijft. Omdat dit gedicht de actualiteit raakt is het wat mij betreft urgenter dan ooit.

.

Aan het eind van alles

.

Jane, ik weet niet

wat ik moet doen als de

fascisten door de straat marcheren.

Als ik dezelfde wapens had als zij

zou ik ze uitroeien.

.

Ik begraaf mijn boeken

en wacht ze op in bed.

.

Ik vertrelde Menno de anekdote van Alain,

de ‘fils d’auteur’ van vier, die op een middag

langs zijn neus weg zei: ‘Godverdommi, ik verveel mij.’

Hij lachte

.

weg wat hij wist

dat niet weg te lachen valt, hij weet

dat terwijl we sterven van angst

we zullen schrijven, terwijl we schrijven

we zullen sterven van angst, het is

.

een kwestie van tijd nu.

.