Categorie archief: Gedichten
Nieuw gedicht
Taal tonen
Ze praat niet zomaar, ze
praat als bloed
dat zuurstof met zich meedraagt
als brandstof voor het hart
haar woorden zijn niet slecht
gekozen, niet in haar mond gevallen
uit het niets, ze
dragen haar boodschap, haar
vragen en opmerkingen, als kristal
zo zuiver, breekbaar ook, ze
doet geen concessies, glas is
haar te dun, toonloos ook
en wie haar goed beluistert,
het oor gericht op zoveel waarheid,
kan alleen maar meezingen op haar
tonen, of mee neuriën
tot haar taal zich heeft vastgezet en
resoneert, rest slechts
het zorgvuldig luisteren
om te begrijpen
.
…
Annemieke Schwengle – van Heiningen
29 juni 1972 – 10 oktober 2015
.
Voor Annemieke
Mijn lieve kleine, lieve
kleinste, jongste, blondste
liefste zusje
Je knuistje, je bolle wangen
mijn vinger in je kleine
vuistje, grijp je vast
de wereld komt in stormen
vlagen wind en donkere
luchten en regen die reinigt
kinderen brengen je stof
tot nadenken, schenken je
onvoorwaardelijk lief en leed
leven overkomt je,
overstroomt je en leidt je
naar waar je bestemming ligt
waar jij bent doven nimmer
vlammen, in ons hart dat van
jouw bestaan af weet
Nieuw gedicht
Genoeg ruimte
.
Omdat het alweer te lang geleden is dat ik hier een gedicht van mezelf heb geplaatst, vandaag een nieuw gedicht van mijn hand met de titel ‘Genoeg ruimte’
Genoeg ruimte
.
Dat met je haar doen
en dan weer anders.
.
Je mondvol vragen. Je slikt ze
in, laat me raden. Vraagt naar de
bekende weg en toont me nieuwe.
.
Wie raadsels maakt leeft
eenvoudig. Wie geen antwoorden
heeft, zoekt andere wegen.
.
Ik hou je vast in een omhelzing
langer dan gemakkelijk
aanvoelt, om door te dringen.
.
Samen kan ook los van
elkaar. Afstand lijkt dan een
verwijdering, er is genoeg
ruimte onder mijn huid voor twee.
.
Lente
Gedicht uit mijn laatste bundel
.
Hoewel nog volop zomer, vandaag een gedicht uit mijn laatste (papieren) bundel ‘Zoals de wind in maart graven beroert’ (nog steeds voor een spotprijsje bij mij te bestellen € 10,- geen verzendkosten). Het gedicht is getiteld ‘Lente’en ik heb het een paar lentes geleden geschreven.
.
Lente
.
Waar tussen kastanjes en eiken
grondig het hoofd wordt geschud,
een grijze jas afgelegd,
glijden warm voedende stralen binnen
in hoofd en nest
.
de eerste muggen rond de regenton,
razernij nog in het verschiet
nachten die zich steeds vroeger
prijsgeven aan de ochtendzon
.
wortels van elastiek die zich vastzetten
in de zwetende klei, op zoek naar ruimte
.
daar meen ik in de luchtdans van de
pimpelmezen een bijenvolk te herkennen
de vorige zomer indachtig
.
Plaats delict
Nieuw gedicht
.
Zittend op een krukje in een damesmodezaak, wachtend op mijn familie, schreef ik het volgende gedicht.
.
Crime scene
.
De plaats delict
Kraakhelder zaad, verraad door
keihard blacklight dat feitelijk
paars kleurt. Drie peuken (misschien
joints, moeilijk te zeggen) kleven vast
aan een schoteltje – Gebr. Brouwers Vleeschhouwers –
ernaast twee Johnny Walker Black ( 1 halfvol, 1 leeg)
.
Het vergrijp
Robijndonker bloed sijpelt traag van
de rand van een roestvrijstalen stoel
In de beige-bruine ribfluwelen bank
tekent zich een Rorschachvlek van ongekende
schoonheid (zonsondergang – blondines –
Ferrari Testarossa)
.
Het wapen
Van een wapen echter – een mes wellicht –
geen spoor, tenzij de Elvispop
zingt ‘I got stung”(zou ie dan toch..?)
Geen stomp voorwerp, niets om je
nagels aan te vijlen, no icepic
.
Het slachtoffer
Waar een slachtoffer ontbreekt verschijnen
geen tranen of weduwen in ’t zwart
Verwachtte witte lijnen worden slechts
een donkere vlek, een ziel die ging
markeert iets van een gebeurtenis
.
Nieuw gedicht
Dementia
.
De laatste tijd is van gedichten schrijven eigenlijk niet veel gekomen. Werk en hobby (poëzie) vergde zoveel tijd dat het schrijven van poëzie er een beetje bij hing. Toch heb ik recent nog een gedicht geschreven Het is getiteld ‘Dementia’.
.
Dementia
Met een hoofd leeg aan woorden, met slechts
zicht op nu, is het lastig formuleren.
Want waar de taal haar grenzen toont, steeds
vaker niet thuis geeft, lijken zinnen gesproken in
geheimtaal, gezichten verstopt en namen niet bestaand.
Het nu eindigt bij het verste punt van dát
wat gezien wordt, daar achter en nog verder
geen bekend terrein, zelfs geen vermoeden.
Laat staan een idee. Daar achter blijkt dan ook
telkens een onbekende wereld, in onbekende woorden.
.
Als Atlas
Zichtbaar alleen
.
De bundel ‘Zichtbaar alleen’ die ik in 2008 publiceerde samen met fotograaf Ruben Philipsen mag zich nog altijd in een zekere belangstelling verheugen. Nog jaarlijks worden er exemplaren verkocht. Waarschijnlijk komt dit door de tijdloze foto’s en gedichten in combinatie met de uitvoering van de bundel, kwalitatief hoogstaand en met veel aandacht gemaakt.
Met enige regelmaat krijg ik ook nog de vraag om nog eens iets uit deze bundel te plaatsen. Vandaar vandaag het gedicht ‘Als Atlas’.
.
Als Atlas
.
Hoe vaak heb je het licht gezocht
de last gedragen, als Atlas
het hoofd gebogen
onder het gewicht van je verlangen
naar antwoorden en richting
.
Je tartte verstandige inzichten
revolteerde, bestormde, verloor
.
Gedwongen tot het einde
de last te dragen
de schoonheid en vrijheid
aanschouwend
als te begeren
maar onbereikbaar
.
.
Een exemplaar kopen van ‘Zichtbaar alleen’? Dat kan, mail me of reageer op dit bericht.
.
Het is stil
Gedicht
.
.
Het is stil
In mij, zoals het stil is
In het oog van een tornado
of hoe het voelt nadat
de dood getemd is
De wonderbaarlijke stilte
in de arena, na de onvermijdelijke
acceptatie van een nederlaag
Het woordeloos begrijpen in
stille aanwezigheid, een generale
pauze in een nieuw muziekstuk
Zo is het stil in mij
Nieuw gedicht: De wandeling
Liefdesgedichten
.
Als alles goed gaat (en waarom ook niet) komt zeer binnenkort mijn nieuwe E-bundel uit met liefdesgedichten met als titel XX-XY bij MUG books. Uiteraard is ook deze titel (net als Winterpijn) gratis te downloaden van de site van MUG books.Het zal een kleine bundel worden maar hier alvast een voorproefje van een nieuw gedicht De wandeling.
.
De wandeling
In het open veld kom je
ons niet tegen, we praten
over wandelen, hoe dat is
en zou kunnen zijn. Maar
wandelen dat doen we
nooit. Je kunt je afvragen
wat belangrijker is,
het doel of de wandeling
er naar toe. Wandelen is ook
niet meer dan van A naar B en
weer terug naar A. Zou het
dan toch de reis zijn, de wandeling
die tot nadenken zet, ons doet
verpozen, laat verlangen naar
meer of juist een excuus is
tot innig inactief beschouwen
.















