Frank Diamand

.

Afgelopen augustus overleed de dichter Frank Diamand (1939-2025). Ik schreef toen een bericht over hem, over onze enige ontmoeting en dat ik bij die gezamenlijke voordracht bij Reuring van Alja Spaan in Alkmaar, zijn bundel ‘Hoe dat moet loslaten en bewaren tegelijk’ uit 2021 aanschafte. Het was de enige bundel die ik van hem in bezit had. Tot afgelopen weekend. Toen schafte ik in een kringloopwinkel zijn bundel ‘uit Het Centraal Museum van het gevoel’ uit 1989 aan.

In deze bundel is, net als in zijn debuutbundel ‘Wie wil er nu met Hitler in de tobbe?’, de nagalm van de Tweede Wereldoorlog nog te horen en te lezen, maar het hoofdthema van de bundel is de liefste. Bemind, bedreigd, verloren, bezongen en steeds weer opnieuw ontmoet. Die onderwerpen komen voor mij mooi samen in het gedicht ‘Afscheid’.

.

Afscheid

.

Genoeg gezoend, gehuild

de laatste dag

ik breng je weg

een vliegtuig – binnenland –

terwijl ik wegga uit dit land.

.

Mijn vader huilde als een kind

toen hij zijn einde hoorde –

zijn hete hand en

de herhaling:

‘zo lief en met zo weinig geld’,

een opgespaard gevoel

voordat het niet meer kon.

.

Eénmalig is ons leven.

.

Je bent aanwezig

in elke wind door

houten jaloezieën

en in de mint,

die ik verkruimel

in mijn hand.

.

Blijf nog even.

.

Ik heb je zo lief

ik heb je zo lief gehad

tot aan,

de rand van het papier

tot hier.

.