Anneke Brassinga

.

Soms kun je door het lezen van een gedicht op ideeën gebracht worden. Als lezer of als dichter. Het kan de toon zijn van een gedicht, het woordgebruik, het thema of de manier van verwoorden die je als dichter kan inspireren. Maar het lezen van een gedicht kan je ook de inspiratie geven als lezer, of als persoon om iets met de leeservaring te doen.

Dat laatste had ik na het lezen van het gedicht ‘De duinen door’ van Anneke Brassinga, in haar bundel ‘Het wederkerige’ uit 2014. In dit gedicht staan verschillende zaken genoemd die ik herken wanneer ik door de duinen loop of (meestal) fiets. De duinen bevinden zich op een paar minuten fietsen van mijn huis en de manier waarop Anneke Brassinga heeft geschreven, en waarop ik het las, maakte dat ik meteen erop uit wilde gaan met de fiets. En hoewel er geen sprake was van hoogstaand lentezonlicht maar wel van laagstaand herfstzonlicht, heb ik meteen de daad maar bij het woord gevoegd.

.

De duinen door

.

Waar hoogstaand lentezonlicht wordt gekelderd

naar het van droogte knisperende wortelbroed

langs kronk’lend asfaltlint, raast beschonken

rijwiel over messcherp priemende spooktakken

die satanisch springen vanuit huivend kruinendak-

in het voorbijgaan giechelvonkt hun hoon: lek

is de liefdesband en nimmermeer plakken.

.