Hans Andreus

. 

In de ‘Verzamelde gedichten‘ uit 2004 (herdruk van deze bundel uit 1983) van Hans Andreus (1926-1977) lees ik een bijzonder liefdesgedicht getiteld ‘Jij in het groene land’. Het gedicht valt mij meteen op door de eigenaardige eerste zin die meteen mijn aandacht vraagt (en krijgt). Nu ben ik een groot liefhebber van mooie liefdespoëzie en ik mag het ook graag zelf schrijven, dus alle reden dit gedicht hier te delen. Want van liefdesgedichten krijg en lees je nooit genoeg.

.

Jij in het groene land

.

Overal te mooi om los te lopen

loop je los

door het groene land dat verbleekt

bij je haar dat schoorstenen veegt

en je ogen van gerookt amber,

terwijl je mond het koppig blijft verkerven

bij het weiland en de sloot.

.

En daarbij loop je zo loom los,

toch driftig met passen die tikken

als een woedend aftikkende dirigent,

loop je zo vinnig en stil

met je passen van vrouw,

dat de huizen ervan schrikken hoewel ze

natuurlijk likkebaarden in hun kelders.

.

En later los kom je naast mij liggen maar niet

lang,

want een gelukkig rampjaar ’s nachts

lang lopen wij vast,

raken wij vast,

worden wij het eenparig dier dat van alles op aarde

het meest op een god lijkt, maar

denken wij daaraan?

.

Geen denken aan.

.

Zo mooi, veel te mooi ben je om er te zijn.

Maar je bent er en ik,

ik ben er om het je te zeggen:

zo mooi zwart en blank in het groene land.

.