Stille ballade

.

Op woensdag 28 juni jongstleden was het de geboortedag van mijn vriend en collega dichter Pero Senda. In 2013 stierf hij een veel te vroege dood. Zijn hartelijkheid en mooie verhalen mis ik nog steeds. Pero Hrvoje Senda kwam in 1993 naar Nederland met zijn gezin als vluchteling voor het oorlogsgeweld in het toenmalige Joegoslavië (Bosnië).

In 1997 was hij één van de winnaars van de Dunya Poëzieprijzen met zijn gedicht ‘De vrouw’ elders op dit blog te vinden. Het jaar daarna heb ik hem voor het eerst ontmoet en in 1999 kwam met hulp van de gemeente Maassluis zijn eerste dichtbundel uit ‘Krhotine’ of ‘Brokstukken’ waarin hij veel verwerkte van wat hij had meegemaakt.

Uit deze bundel het gedicht ‘Stille ballade’.

.

Stille ballade

.

Ik vertrok, me van jouw leugens bewust

Kleurrijke helden schonken je veel meer lust

Ik hoorde je vloeken: lafaard, zo van mij scheiden

Nou, goed dan liefste, zij mogen je leiden

Je bent een vreemde, grillige en kokette

Donkere dame, blondine of brunette

Ik was niet goed genoeg voor jou

Die andere bleef je liever trouw

Voor liefde zal het te laat nu zijn

Je bleef niet bescheiden, je bent niet meer rein

Duister is je verleden, toen viel je uiteen

Geen pad is er meer, waar kun je nog heen

Wat betekenen mijn sonnetten en romances

Als jij meer gesteld bent op verre avances

Nog steeds ben jij de gekrenkte dame

Vol wrok, met niemand ben je meer samen

Ach, zouden er maar nieuwe minnaars komen

Maar die zijn onverschillig voor enkel dromen

Ik besta niet langer, en steeds minder luid

Spreek ik jouw naam – Bosnië – nu uit

.