Delphine Lecompte

.

Na lange tijd lees ik weer in de vuistdikke roman ‘Wie heeft Delphine Lecompte vermoord’ van de gelijknamige Vlaamse schrijver en dichter Delphine Lecompte (1978). Dit boek, deze roman, een monumentale levensschets, waarin Delphine Lecompte stekelig grof villein schalks mystiek en briljant is. Dit werk toont haar leven, van haar jeugd in De Panne tot vandaag in de huurwoning van de voormalige vrachtwagenchauffeur. Dat alles in een taal die enkel Lecompte durft te hanteren, binnen een universum waarover alleen zij heerst. Zo bezweert zij een leven van misbruik en destructie, zo kan zij haar leven redden.

Zelden zo’n bijzonder boek van zo’n bijzondere schrijver en dichter gelezen. Zonder gene, met veel oog voor detail en bijvoeglijke naamwoorden (zoals hierboven stekelig grof villein etc.) beschrijft Lecompte een leven Zoals je maar heel zelden leest. Maar niet alleen in dit boek schrijft ze zo, ook in haar poëzie is haar verbeelding grenzeloos en haar gedichten worden bevolkt door talloze wonderlijke figuren, waardoor het lezen nooit gaat vervelen.

Toch is haar poëzie geen freakshow, geen losgeslagen fantasie die verzandt in de meest wonderlijke en schaamteloze beschrijvingen. Een voorbeeld is het gedicht ‘Twist en schuld’ dat verscheen haar bundel ‘De dieren in mij’ uit 2009.

.

Twist en schuld

.

Ik heb het wijwatervat gevuld

met vocht dat menselijk en dus

verwerpelijk is

‘schuldgevoelens zijn aangeleerd

prevelde ik tien keer na elkaar

maar het hielp niet.

.

Plots was ik aan de kust

de treinrit met zijn voorbijflitsende waslijnen en

lethargische hoenderen

is aan me voorbijgegaan

zoals lauwe koffie op een begrafenismaaltijd.

.

We zitten op jouw tapijt

zeven generaties zaten hier voor ons

ze gaven zich over aan hun ambacht en hun lust

ze lieten zich in met vraatzucht en ambitie

ze verloren zich in hypochondrie en spijt

daar eindigde het tapijt.

.