Site-archief
Eb
Nieuw gedicht
.
In de vakantieperiode ging het leven ineens in een versnelling lager. Aan het strand leek het altijd vakantie, die uitwerking heeft het op me. Zie daar de inspiratie voor dit gedicht.
.
Eb
Na zevenen, de avond kruipt mijn
lichaam in, schuurt de wakkere
energie laag voor laag af
Het zand knarst onder mijn blote
voeten, de zee groet ze, zoals altijd
volledig omsluitend, koud
Bij de waterlijn lonkt een
middelgrote schelp, opnieuw zal
ze de zee in mijn oor fluisteren
Mijn bloed stopt met stromen,
mijn oren met horen,
mijn woorden met vertellen.
Het wordt stil,
stiller, stilte. Stil
In mijn hoofd
Met dank aan Brrt
.
Banket
Nieuw gedicht
.
Banket
.
De een beweegt vrijer. In
een ovale vorm is het
makkelijk parels maken.
De ander zit vaster, moet
harder werken voor zo’n
kleinood.
.
Zelfs als vlees op de botten telt
of onregelmatigheid van
schelp, blijft een keuze
willekeurig,
twisten over smaak doet
dan misschien alleen denken aan
vrijheid.
.
Waar het zilte overheerst
prikkelt de tong
uitnodigend gebarend.
Beschermd mag er genoten
worden, niemand leeft
gesloten.
.
Nieuw gedicht
Leider
.
Geïnspireerd (of moet ik zeggen gedesillusioneerd) door de actualiteit schreef ik het volgende gedicht.
.
De grote leider
Schalks zal hij niet snel worden genoemd, zijn
olijkste glimlach lijkt
nog het meest op een verbeten weglachen
van vernedering en schaamte.
Onbehagen en sinistere gedachten tekenen zijn
mond. Dunne lippen, streepjes waaruit
elk bloed is weggetrokken, op de vlucht
voor stekeligheden en een scherpe tong.
Zijn gif wordt niet ingespoten of via drijf-
gassen verspreid, het sijpelt langzaam
door, druppelsgewijs, onophoudelijk en legt
een deken van onverdraagzaamheid over ons heen.
Wankelend tussen populariteit
en minachting, wordt zijn balans steeds
meer een clown-act. Een spreidstand waarin
hij lijkt te knappen, af te scheuren.
.
Nieuw gedicht
ZomerExpo
.
ZomerExpo is de grootste kunsttentoonstelling in een Nederlands museum via open inschrijving en anonieme keuze. In 2017 in de Fundatie met het thema Water. Iedereen kon meedoen want de inschrijvingstermijn is inmiddels verlopen. Aanwezig bij de dag van het tonen van de kunstwerken aan de jury schreef ik het volgende gedicht.
.
Zomerexpo
Wat kunst is of
kunst mag heten, de tachtig mensen voor haar
denken het te weten.
Zorgvuldig dragen haar familie en vrienden
de schatten (in haar ogen) richting het
verplichte, maar daardoor niet minder
gewenst fotomoment.
Dan het zwarte gordijn,
het zwarte gat daarin, ze moet loslaten,
onzekerheid wint het tijdelijk van vertrouwen.
Loslaten vindt ze minder erg
dan het daaraan overgeleverd zijn.
In een te kort moment gevolgd door een
absoluut en onverbiddelijk ‘helaas’.
.
Nieuw gedicht
We wisten niet van wijken
.
Het heeft even geduurd maar de periode dat ik niet zelf tot dichten kwam lijkt ten einde. Daarom hier een nieuw gedicht van mijn hand.
.
.
Wij wisten niet van wijken
Grasgroen de knieën geschramd
want knieën zijn als wielen, vanzelfsprekend
aan het werk. De gedachte alleen al aan
bewust zijn van de omgeving betekent
niets. Niets ging bewust, niet de landing
noch de afzet. Schokbetonnen landingsgestel,
pezen sterk, banden in orde, vering
geen. Wat we deden kende geen bevel-
structuur, vooropgezette gedachte, laat
staan consequenties. Welk woord
we niet wisten te onderscheiden was
geen woord, slechts ruis in het oor
van onbesuisd, doorzichtige rand langs
gewoon doen. We wisten van geen wijken,
mochten niets maar deden alles, van daarna
hadden we geen weet. We zouden wel kijken.
.
Nieuw gedicht
Taal tonen
Ze praat niet zomaar, ze
praat als bloed
dat zuurstof met zich meedraagt
als brandstof voor het hart
haar woorden zijn niet slecht
gekozen, niet in haar mond gevallen
uit het niets, ze
dragen haar boodschap, haar
vragen en opmerkingen, als kristal
zo zuiver, breekbaar ook, ze
doet geen concessies, glas is
haar te dun, toonloos ook
en wie haar goed beluistert,
het oor gericht op zoveel waarheid,
kan alleen maar meezingen op haar
tonen, of mee neuriën
tot haar taal zich heeft vastgezet en
resoneert, rest slechts
het zorgvuldig luisteren
om te begrijpen
.
Nieuw gedicht
Genoeg ruimte
.
Omdat het alweer te lang geleden is dat ik hier een gedicht van mezelf heb geplaatst, vandaag een nieuw gedicht van mijn hand met de titel ‘Genoeg ruimte’
Genoeg ruimte
.
Dat met je haar doen
en dan weer anders.
.
Je mondvol vragen. Je slikt ze
in, laat me raden. Vraagt naar de
bekende weg en toont me nieuwe.
.
Wie raadsels maakt leeft
eenvoudig. Wie geen antwoorden
heeft, zoekt andere wegen.
.
Ik hou je vast in een omhelzing
langer dan gemakkelijk
aanvoelt, om door te dringen.
.
Samen kan ook los van
elkaar. Afstand lijkt dan een
verwijdering, er is genoeg
ruimte onder mijn huid voor twee.
.
Plaats delict
Nieuw gedicht
.
Zittend op een krukje in een damesmodezaak, wachtend op mijn familie, schreef ik het volgende gedicht.
.
Crime scene
.
De plaats delict
Kraakhelder zaad, verraad door
keihard blacklight dat feitelijk
paars kleurt. Drie peuken (misschien
joints, moeilijk te zeggen) kleven vast
aan een schoteltje – Gebr. Brouwers Vleeschhouwers –
ernaast twee Johnny Walker Black ( 1 halfvol, 1 leeg)
.
Het vergrijp
Robijndonker bloed sijpelt traag van
de rand van een roestvrijstalen stoel
In de beige-bruine ribfluwelen bank
tekent zich een Rorschachvlek van ongekende
schoonheid (zonsondergang – blondines –
Ferrari Testarossa)
.
Het wapen
Van een wapen echter – een mes wellicht –
geen spoor, tenzij de Elvispop
zingt ‘I got stung”(zou ie dan toch..?)
Geen stomp voorwerp, niets om je
nagels aan te vijlen, no icepic
.
Het slachtoffer
Waar een slachtoffer ontbreekt verschijnen
geen tranen of weduwen in ’t zwart
Verwachtte witte lijnen worden slechts
een donkere vlek, een ziel die ging
markeert iets van een gebeurtenis
.
Nieuw gedicht
Dementia
.
De laatste tijd is van gedichten schrijven eigenlijk niet veel gekomen. Werk en hobby (poëzie) vergde zoveel tijd dat het schrijven van poëzie er een beetje bij hing. Toch heb ik recent nog een gedicht geschreven Het is getiteld ‘Dementia’.
.
Dementia
Met een hoofd leeg aan woorden, met slechts
zicht op nu, is het lastig formuleren.
Want waar de taal haar grenzen toont, steeds
vaker niet thuis geeft, lijken zinnen gesproken in
geheimtaal, gezichten verstopt en namen niet bestaand.
Het nu eindigt bij het verste punt van dát
wat gezien wordt, daar achter en nog verder
geen bekend terrein, zelfs geen vermoeden.
Laat staan een idee. Daar achter blijkt dan ook
telkens een onbekende wereld, in onbekende woorden.
.
Brain disease with memory loss due to Dementia and Alzheimer’s illness with the medical icon of an autumn season color tree in the shape of a human head and brain losing leaves as a concept of intelligence decline.
ZICHTBAAR ALLEEN 