Wim Meyles

.

De poëzie is een veelkoppig, maar meestal vriendelijk, monster. Of misschien moet ik schrijven dat de poëzie vele gezichten heeft. Eén van die gezichten is de light verse. Ik schreef al vaker over light verse zoals over Het Vrije Vers,en MUGzine nummer 8 stond volledig in het teken van deze meestal vrolijke vorm van poëzie.

In diezelfde MUGzine waren gedichten opgenomen van Wim Meyles (1949). Naast dichter is Wim beeldhouwer, schrijver, ontwerper van spellen, en heeft hij veertig jaar in het voortgezet onderwijs gewerkt als schooldecaan en docent Engels.

In 2020 kwam zijn bundel ‘Ietsnut’ uit bij Elikser uitgeverij. Naast vele light verse gedichten bevat de bundel ook twee minicursussen ‘Zelf plezierdichten’ en ‘Spelen met taal’.

Uit deze bundel nam ik het gedicht ‘Uitgevogeld’. Aan de ene kant omdat ik deze week al schreef over de Spreeuw en aan de andere klant omdat ik pas geleden nog sprak met Alek Dabrowski over zijn nieuwe boek ‘Mannen met hobby’s’ waarin de vogelaar zeker voorkomt.

.

Uitgevogeld

.

Ik zocht naar een hobby die echt bij me past.

Ja vogeltjes kijken! Ik werd enthousiast.

Ik zag met mijn kijker de mus en de zwaan,

maar nergens een glimp van een korhoen of -haan.

Ik spotte geen zwartkop, geen roodborsttapuit

en hoorde noch goudvink-, noch blauwborstgefluit.

Van roerdomp tot geelgors, van tjiftjaf tot uil

hield al het gevederde zich voor mij schuil.

Ik kan het niet vatten, dus zegt u het maar.

Misschien ben ik domweg een pechvogelaar.

.