M. Vasalis

.

Daags na mijn verjaardag kreeg ik over de post een bijzonder cadeau van een vooralsnog anonieme gever. In het pakje dat ik opende zat de bundel ‘De vogel Phoenix’ van M. Vasalis uit 1948. Een prachtig cadeau natuurlijk maar zonder afzender. Ik zou graag de gulle gever bedanken. Laat even weten wie je bent.

Dat ik heel blij ben met dit cadeau mag duidelijk zijn, Vasalis is al langere tijd één van mijn favoriete dichters en zo’n mooie oude bundel is dan een pareltje.

Daarom, als dank voor zoiets moois, deel ik vandaag een gedicht uit deze bundel getiteld ‘Tusschen de lage kamer’.

.

Tusschen de lage kamer…

.

Tusschen de lage kamer met het groote vuur

en buiten, hoog verrezen en bevroren

is maar een dunne muur.

En ‘k weet niet welke zijde ik moet toebehooren.

.

Ik sta bij ’t raam en ruik het dun beslag van kou

langs ’t glas waar ik zoo veel van hou.

De sterren siddren in onzichtbre netten,

zij zijn zoo licht, zoo schuldeloos en vrij

fonklend verkeerend in hun trotsche wetten.

.

En ik weet niet wat mijn eigenlijke wetten zijn,

ik zoek een ver, onmenschelijk en zeker teeken

uit deze wildernis van pijn

en zelve ben ik te verward, te warm, te klein.

.