Gerrit Komrij

.

Hoewel Gerrit Komrij regelmatig genoemd wordt in mijn blogs moet ik tot mijn grote schaamte bekennen dat ik maar een enkele keer over zijn werk heb geschreven of een gedicht van hem heb geplaatst (de laatste keer toe hij overleed in 2012). Daarom vandaag twee gedichten uit zijn bundel ‘De os op de klokketoren’ uit 1981. Het eerste gedicht uit deze bundel met als titel ‘Begin’ en het tweede gedicht met als titel ‘Janus’.

.

Begin

.

De tijd is op. wat onder was werd boven

en het glazuur sprong van de eeuwigheid.

De bodem trilt. we leven in een oven.

Nog even en we zijn het vuur ook kwijt.

.

Platvissen zwemmen nog door stilstaand water.

Ze drinken alles leeg en vallen om.

De wereld droogt en krimpt. een laatste krater

haalt adem en lanceert haar als een bom.

.

Een heel eind verder zal, in een heelal

waar vlinders dansen en waar bijen gonzen,

de aarde die van ons was als een bal

geruisloos op een verend grasveld plonzen.

.

.

Janus

.

De zee is droog. Het vasteland is nat.

Alleen de dode dingen hoor je zingen.

De levende hebben hun tijd gehad

en zwijgen stom. Groeten uit Scheveningen.

.

Op dit strand worden alle vrouwen mooi.

Hun ogen glanzen en rondom hun monden

verdwijnt hier elke levervlek en plooi.

Haast om te zoenen zijn hier alle honden.

.

De jongens daarentegen hebben in

hun neuzen onophoudelijk bezoek

van kevers, in hun oogkas huist een spin.

Hun voorhoofd is vergaan, hun wang is zoek.

.