M. Vasalis

.

Uit de bundel ‘Parken en woestijnen’ uit 1940 koos ik vandaag voor een stemmig gedicht over de dood. Ook dit jaar was de dood en het sterven weer alom. Voor Vasalis was dit ongetwijfeld net zo maar toch wist zij met een knipoog over de dood te dichten.

.

De Dood

.

De Dood wees mij op kleine, interessante dingen:

dit is een spijker – zei de Dood – en dit een touw.

Ik zie hem aan, een kind. Hij is mijn meester

omdat ik hem bewonder en vertrouw,

de Dood.

.

Hij wees mij alles: dranken, pillen,

pistolen, gaskraan, steile daken,

een bad, een scheermes, een wit laken

‘zomaar’- voor als ik eens zou willen

de dood.

.

En vóór hij ging, gaf hij me nog een klein porretje…

‘ik weet niet, of je ’t al vergeten was,

het komt misschien nog wel te pas

voor als je eens niet meer zou willen

sterven,

maar wie let je?

zei de Dood.

.