Delphine Lecompte

.

Zowel op de achterflap van de bundel ‘Verzonnen prooi’ als in recensies lees ik dat Delphine Lecompte de ‘redding van de Vlaamse poëzie’ is. Waarom wordt nergens uitgelegd en eerlijk gezegd denk ik dat het een marketingtruc is van de uitgeverij. Hoezo redding? was de Vlaamse poëzie dan op sterven na dood? Dat lijkt me niet. Ik ken vele geweldige ervaren dichters en aankomende poëzietalenten die het tegendeel bewijzen. Desalniettemin is de bundel van Lecompte verfrissend om te lezen.

Wat ik wel bijzonder vind is dat deze bundel uit 2010 in uitgegeven is door uitgeverij De Contrabas (Utrecht/Leeuwarden). Voor de redder van de Vlaamse poëzie zou je eerder een Vlaamse uitgeverij verwachten. Lezend in deze bundel werd mijn aandacht meteen getrokken door de titel van het gedicht ‘De doden lachen in hun vuistje’ en ik werd niet teleurgesteld. Daarom hier dit gedicht.

.

De doden lachen in hun vuistje

.

De oude kruisboogschutter eet een hamburger, met beide handen

Klamp ik me vast aan zijn broek die glinstert van versletenheid

Er valt geen kwak ketchup op mijn linkerwang zoals bloed

Je kunt dat niet afdwingen of ensceneren, we zijn wel degelijk in rouw.

.

In de wachtzaal van het mortuarium hangt een gedicht

Het slaat nergens op, toch alleszins niet op een vriend

die door zijn zoon is omgebracht met een ivoren slagtand

in een Cyrillisch buitenland waar ze rivalen in diepvriesmaaltijden waren.

.

De oude kruisboogschutter vraagt zich af of het blasfemisch is

te willen neuken in de wachtzaal van een mortuarium

Integendeel, zeg ik en doe mijn schoenen alvast uit

Maar dan komt de verantwoordelijke van het dodenhuis

Hij is niet vaal en hij is niet mager, hij lijkt op een behaagzieke dolfijn

Dan kijkt hij naar mijn voeten en hij denkt: het is een teken van respect.

.