Ik wou wel weer een beetje ziek zijn

.

Het is grappig te merken dat in deze tijd van pandemie ineens dingen een heel andere (bij) klank krijgen. Zo blijkt het Corona biertje ineens niet meer zo gewild (terwijl het nog steeds best smaakt). Maar dit geldt ook voor poëzie. Zoals bijvoorbeeld de bundel ‘Ik wou wel weer een beetje ziek zijn’ Honderd gedichten waarvan je beter wordt, samengesteld door Mario Molegraaf uit 2007. Als er toch iets is dat je momenteel niet wilt, is het wel een beetje ziek zijn nietwaar.

Desalniettemin is deze bloemlezing met de mooiste Nederlandse en Vlaamse gedichten over ziekte en beterschap een heel aardige bundel. Bekende namen en minder bekende namen met poëzie over werkelijk elk aspect van ziek zijn staan in deze bundel. Zo ook gedichten over het ziekenhuis. Het gedicht ‘Het ziekenhuis’ van de Vlaamse dichter Jan van Nijlen (1884 – 1965) sprong er voor mij uit vandaar hier dit gedicht. Het verscheen oorspronkelijk in ‘Verzamelde gedichten 1903 -1964’ dat werd gepubliceerd in 2003.

.

Het ziekenhuis

.

Van zorgen kan ik dezen nacht niet slapen.

Ik staar door ’t venster doelloos voor mij uit…

Werd zó de wereld van eerstaf geschapen

met maan en wolken, zonder een geluid

.

en zonder licht? Waar ik vanmorgen zag

de bomen met hun gele en groene verven

raad ik het ziekenhuis, waar dag aan dag

gemartelden in duizend angsten sterven.

.

’t Is anders, overdag, een rustge buurt,

mijn buren hebben tuinen met veel peren

maar met mijn woning heb ik niet gehuurd

den vrede dien ik immer moet ontberen.

.

Nu glimt alleen het lage, doffe licht

van ’t somber huis waar altijd wordt gewaakt

en ‘k vraag mij af, bij dit verdoemd gezicht,

wat mij zo week en zo lafhartig maakt.

.