Hugo Claus

.

In een klein bundeltje dat uitgegeven werd ter gelegenheid van de 19de Nacht van de Poëzie in Vredenburg Utrecht in 1999 kwam ik het gedicht ‘Bonobo’ tegen van dichter Hugo Claus (1929-2008). Toen ik dit dit gedicht las moest ik onwillekeurig denken aan de staat waarin de wereld zich bevindt. Vooral de zinnen ‘Zijn ziel is vaak onnozel / als die van de mensen’ in combinatie met de laatste strofe waarin de verandering plaats vindt. In dit geval het uitvinden van de ladder, in het geval van de mens, het geloof in het eigen verhaal, de eigen macht. Hoewel ik de Bonobo kende als liefdevolle en heerlijk oversekste aap, blijkt uit dit gedicht ook een ander beeld. Ook daarom wilde ik gedicht met jullie delen.

.

Bonobo

.

De mensaap ligt languit

bovenop zijn bruid.

Zijn geest verlaat zijn ledematen

met het gegons van telefoondraden.

.

De mensaap vrijt als wij,

een innig gebonk op de sprei.

Zijn ziel is vaak onnozel

als die van de mensen.

.

Hij kan treurig troosten,

kwetsuren vergeven. Zijn gedachten

zijn in staat tot soelaas.

.

Maar dan vindt hij de ladder uit

en hij klimt de ladder op en af

en doodt zijn eigen jongen.

.