Neeltje Maria Min

.

Op zoek naar een geschikt gedicht voor Moederdag kwam ik in de bundel ‘Kindsbeen’ van Neeltje Maria Min (1944) uit 1995 een gedicht tegen zonder titel dat over een moeder gaat en waarbij op de een of andere manier meteen aan mijn moeder moest denken. Waarschijnlijk door de eerste twee zinnen. Maar ik denk dat elke moeder dit gevoel herkent.

En wanneer ik dan ook nog zo’n prachtig ‘vergeetwoord’ lees (ze beidt haar tijd wat ‘ze wacht haar tijd af’ betekent) dat ik me herinner uit mijn studietijd (ik las het elke dag op de klokkentoren van de Beurs van Berlage wanneer ik naar de Frederik Muller Akademie liep) dan is de keuze snel bepaald.

.

Vanavond is ze oud en moe.

Een man had haar iets aangedaan.

Ze weet niet eens meer wat en hoe.

Ze wacht en wachtend geeft ze toe:

haar zonen hebben nooit bestaan.

.

-Hem ogen toebedacht die klaar

staan om haar terug te zien. Hem van

een mond voorzien die praat en lacht.

De zekerheid van zijn besluit. –

.

Ze ziet zich in de ruit weerkaatst.

Ze beidt haar tijd. Het vuur gaat uit.

Ze wacht het af te wachten uur.

.

Op deze plaats sluit draad voor draad

de mousseline van haar gewaad.

.