Site-archief
Poëzie op grafstenen
O en voorgoed voorbij
.
In mijn boekenkast kwam ik het prachtige boek ‘O en voorgoed voorbij’ langs graven van Nederlandse schrijvers weer eens tegen. Samengesteld door Onno Blom en Werry Crone uit 2012. Wat me opviel is dat verschillende schrijvers en dichters op hun grafsteen (delen van) een gedicht hebben laten aanbrengen (of hun nabestaanden). In dit boek staan chronologisch in de tijd de graven van beroemde schrijvers en dichters beschreven. Van Betje Wolff (1738-1804) en Aagje Deken (1741-1804) tot Harry Mulish (1927 – 2010).
Het boek is mede mogelijk gemaakt door het Fonds Perzik van Onsterfelijkheid, genoemd naar de roman van Jan Wolkers, dat in 2008 is ingesteld tot behoud, herstel en instandhouding van graven en grafmonumenten van Nederlandse schrijvers.
Maar terug naar de grafstenen. Op de grafsteen van Simon Vestdijk (1898-1971) staan bijvoorbeeld twee regels uit ‘Mnemosyne in de bergen’ in lood aangebracht:
.
’t Antwoord op elk raadsel in de tijd,
D’eendre oplossing: vergank’lijkheid.
.
Op de grafsteen van Gerrit Achterberg (1905-1962) staan de regels:
.
Van dood in dood gegaan, totdat hij stierf.
De namen afgelegd, die hij verwierf.
Behoudens deze steen, waarop geschreven:
de dichter van het vers, dat niet bedierf.
.
Op de grafsteen van Albert Verwey (1865-1937) is een heel gedicht aangebracht:
.
Wanneer ik stierf en zij die mij beminden
Rondom mijn baar staan en de een d’andre vraagt:
Wat had ge lief in hem: zijn menslijkheid,
Zijn dichterlijke gaaf, zijn trouw aan vrinden,
De zachtheid van een kracht die draagt en schraagt,
Of de onafhanklijkheid van zijn beleid, –
Dan hoop ik dat een zeggen zal: wij weten
Dat hij als mens, dichter en vriend, als kracht
En leider ’t zijne deed, maar nu de spil
Van ’t denken stilstaat en in zelfvergeten
Zijn mond zich sloot, zien wij zijn sterkste macht:
Een op de onsterflijkheid gerichte wil.
.
Het mooiste verhaal vind ik nog wel dat over het graf van Gerard Reve (1923-2006). Ik kwam het tegen toen ik zocht naar het gedicht Credo dat op zijn graf stond. In Machelen werd in april 2011 aan de Leie (tegenover het cultureel centrum) een muur onthuld met daarop het gedicht ‘Credo’ van Gerard Reve. Enkele weken later bleek er een fout in de tekst te zitten: in de regel ‘er rest mij niets dan duisternis en Dood’ stond het woord ‘anders’ achter ‘niets’. Joop Schafthuizen, de partner van Gerard Reve, stelde voor het verkeerde woord door te strepen; dat deed Reve in zijn manuscripten ook. Uiteindelijk werd besloten de steen door een nieuwe te vervangen met daarop de juiste tekst.
.
Credo
.
Niets te verwachten, niets te hopen:
er rest mij niets dan duisternis en Dood.
Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt,
U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed.
.
Zo eenzaam als een wolk
William Wordsworth
.
Vandaag precies 10 jaar en 10 dagen geleden deelde ik het gedicht ‘Daffodils’ van William Wordsworth (1770 – 1850) uit 1804 op dit blog https://woutervanheiningen.wordpress.com/2010/09/21/omdat-het-zon-prachtig-gedicht-is/. Het gedicht is één van de klassieke gedichten uit de Engelse literatuur en poëzie.
In 2004 verscheen de bundel ‘De mooiste van William Wordsworth’ in een redactie van Koen Stassijns en Ivo van Strijtem. In deze bundel is een vertaling van ‘Daffodils’ opgenomen van Ivo van Strijtem onder de titel ‘Zo eenzaam als een wolk’.
.
Zo eenzaam als een wolk
.
Zo eenzaam als een wolk alleen,
Die wegdrijft over land en dag,
Zo zwierf ik tot ik plots een zee
Van dansende narcissen zag:
Onder de bomen langs het meer,
Tienduizend dansend heen en weer.
.
De golfjes dansten glanzend mee,
Maar niet zo fraai, zo licht van toon.
Gezelschap lachend en tevree
Als dit, is haast een dichtersdroom.
Ik staarde, staarde maar ik dacht
Niet aan de weelde hier gebracht.
.
Want vaak als ik verzonken lig
In vaag gepeins of ledigheid,
Dan vangt mijn geestesoog hun licht,
De zegen van de eenzaamheid,
Een vreugde die mij diep bevalt:
Narcissen dansend met mijn hart.
.
Boomgedicht
Zazzle
.
Op de website van Zazzle.nl kwam ik een ringband tegen met daarop een tekening van een boom waarin het gedicht van de dichter Wordsworth (1770 – 1850) is verwerkt. De ontwerpster Pearl88 heeft het gedicht verwerkt in de bast van de boom. Een leuke manier om poëzie onder de aandacht te brengen. Het betreft hier het gedicht ‘Daffodils’ uit 1804.
Wil je de tekst van ‘Daffodils’ lezen dan kan dat op deze site (zoek op Daffodills of ga naar 21 september 2010).
.
Omdat het zo’n prachtig gedicht is.
Wordsworth (1770-1850)
.
“Daffodils” (1804)
.
I wander’d lonely as a cloud
- That floats on high o’er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
- A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.
.
Continuous as the stars that shine
.
- And twinkle on the Milky Way,
They stretch’d in never-ending line
- Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.
.
The waves beside them danced; but they
.
- Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
- In such a jocund company:
I gazed — and gazed — but little thought
What wealth the show to me had brought:
.
For oft, when on my couch I lie
.
- In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
- Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.
ZICHTBAAR ALLEEN 