Simon Vestdijk

.

Zo nu en dan pak ik de bundel ‘Dichten over dichten’ uit 1994 erbij om te lezen over wat dichters zoal over andere dichters en dichten vinden. Deze vuistdikke bloemlezing, samengesteld door Atte Jongstra en Arjan Peters biedt een hele mooi en uitgebreid overzicht van vrijwel alle bekende dichters van de 19e en 20ste eeuw.

Ik bleef bij het lezen hangen bij een gedicht van Simon Vestdijk (1898-1971) of S. Vestdijk zoals hij hier wordt opgevoerd. Dit gedicht gaat over R.M.R. (Rainer Maria Rilke, 1875-1926).  Kees Broere schrijft in de Vestdijkkroniek uit 1983 hierover: “Zonder nog over invloed te spreken kunnen we vaststellen dat de naam Rilke door Vestdijk talloze malen genoemd wordt in proza, poëzie en, voornamelijk, essays. In de Anton Wachter cyclus wordt Rilke door de hoofdpersoon driftig ge- en herlezen. In de poëzie komen we naast het gedicht ‘De dichter, RMR’ de woorden ‘op een Rilke toon’ tegen (Verzamelde Gedichten I).”

.

De dichter

.                                                                                            R.M.R.

Hij at en dronk. Dat was mij eerst genoeg

Den rang te zien, dien hij als mensch bekleedt;

’t Verheugde mij, dat hij zijn stem vermeed

En niet te weig’ren hoefde, als men ’t vroeg.

.

Toen kon ‘k mij niet weerhouden, en ik zocht

Aan kostbaarheden alles van hem samen

Wat ik ooit las, en gaf het and’re namen

En dacht, dat ik ’t hem zóo vereeren mocht.

.

Maar bij ’t servet wegplooien schudde hij

Al dat papier mée weg, als brokjes brood

Gedachteloos of peinzend in zijn schoot,

En brak zich toen pas in een glimlach vrij.

.

En ’t scheen of hij uit snippers hooger steeg,

Tóch woorden zocht, – en, voor hij kon ontslaan

Van mij, die uit zijn oogen heen moest gaan,

Tóch iets verwachtte, nu hij eeuwig zweeg.

.