Erwin Hurenkamp

.

Toen ik ‘Nu we er toch zijn’, de nieuwe bundel van Erwin Hurenkamp (1993) voor het eerst zag dacht ik even dat ik met een combinatie van een bundel van uitgeverij Opwenteling en de bundel van de Nacht van de Poëzie dit jaar te maken had. Maar het bleek van niet. Deze nieuwe bundel ‘Nu we er toch zijn’ mag dan qua vormgeving iets weg hebben van beide bundels, maar is uitgegeven door Querido.

Hurenkamp studeerde literatuurwetenschap en Cultural Analysis in Amsterdam. Gedichten van zijn hand versche­nen eerder op Hard//hoofd en De Optimist en in Tirade. De bundel ‘Nu we er toch zijn’ is zijn debuut. Ik schreef al eerder over deze bundel als Poëzieclubkeuze van poëzietijdschrift Awater. Peter Vermaat schrijft over deze bundel in zijn recensie op de Meander website: “Er wordt veel verteld, maar weinig verhaald, veel geschreven, maar weinig gezegd.” Toch is Vermaat naast kritisch ook verrast en zitten er in de bundel hier en daar ook pareltjes.

Ik koos, na ‘Kyrie 1.1’ als tweede gedicht uit deze bundel voor het gedicht ‘Half mens’ waarin ik een leegstaand huis ervaar dat door de natuur terug wordt genomen.

.

Half mens

.

De klimop. Het was avond en ik hoorde het kraken

langs de muren schuren, opkruipen tot de nok.

Een tafelpoot schoot wortel.

,

De raamkozijnen staan in knop. Vrij grote, gekartelde bladeren

komen op uit koelkasten en dekenkisten – het huis ademt in

klaagt, breekt, metaal roest.

.

Het regenwater sijpelt langs de binnenwanden. Er ontstaat

een stroom, de voorkamer is een monding en ik lek door alle schermen

en membranen, door de rokken van de slaap.

.

Ontwaak en benader kruipend door moerasgasgroene drek een vorm van gekte.

Kan iemand dit beeld van mijn netvlies schrapen.

.