Siel Verhanneman

.

Pas nog bij Eus’ Boekenclub op televisie en daarvoor al in MUGzine nummer 11 (2022) was Siel Verhanneman (1989) in de publiciteit (ze was uiteraard op vele plekken te zien en te horen maar deze pik ik er nu even uit), dit keer om haar nieuwe bundel ‘Wat wij doen dat heet bewaren’ van eind 2024 onder de aandacht te brengen.

Deze nieuwe bundel is een ode aan het verzamelen, het rangschikken, het doorgeven, het bepalen van wat blijft en onherroepelijk verdwijnt. Het vraagstuk ‘Kan kunst de wereld redden?’ staat centraal in deze bundel. In een tijd waarin kunst en cultuur onder druk staan van allerlei megalomane, dictatoriale leiders en politici, ook in Nederland, is deze vraag relevanter dan ooit.

Uit de bundel koos ik dan ook het gedicht ‘Kan kunst ons redden’. Vooral de eerste strofe trof me. Ik herinner me de eerste keer dat ik de Venus van Milo in het Louvre zag, haar op de rug bezag en daar denk ik wel een kwartier lang met open mond naar heb staan kijken. Iets in mij viel open, zoals Siel het zo treffend schrijft.

.

Kan kunst ons redden

.

We vragen niet veel, enkel de kunst om ons te helen,

net als de dichter toen ze voor het eerst

een echte Francis Bacon zag, iets in haar viel open.

.

Zo ook onze monden en ogen wanneer ze start met preken,

collectief op zoek naar het beeld dat ons ontsluit,

een dans waar ons hart in klopt, die ene zin scanderen we vanbuiten.

.

‘Ik wil schrijven zoals de schilder denkt,’ zei de dichter en wij,

hangend aan haar lippen rijmen met haar mee.

.

We vragen niet veel, in dit land dat smelt en drijft.

Slechts dat kunstwerk vinden, ons eraan hechten en genezen.

In het reine willen we zinken, het juiste pronkstuk in handen.

.

Ach, de dichter zou zo trots op ons zijn,

zij had het altijd al geweten.

.