Simon Vinkenoog

.

Na alle inhoudelijke en beschouwende poezie van de laatste dagen is het nu weer eens tijd voor een gedicht. Geen duiding, geen omschrijving, gewoon een fraai gedicht uit 1952 uit de bundel ‘Land zonder nacht’ van één van de vijftigers Simon Vinkenoog (1928 – 2009).

.

Ver als de horizon ben je

.

ver als de horizon ben je

in de glazen kist van het weer geborgen

beukend op de blikken deksels

van het najaar

ik zie de bliksem langs je lichaam trillen

en de regen loopt onrustig door je ogen

.
ik kan de afstand die mij van je scheidt

in lichtjaren tellen

en in de meter van het geluid

zoemen de seconden

.
mijn handen opnieuw in gebruik gesteld

sluiten het onweer in je borsten buiten

.
alleen de regen is thuis

op de platte daken van de nachten

zonder duizelingen

.