Ik draag van alles
Hugo Claus
.
Vandaag eens wat meer van de gedichten van Hugo Claus gelezen. Claus (1929 – 2008)was tot nu een voor mij minder bekende dichter. Ten onrechte blijkt nu. Claus heeft een bijzondere poëtische stem. Toegegeven, sommige gedichten waren zelfs na meerdere keren lezen nog steeds onbegrijpelijk, maar ik heb een aantal prachtige gedichten gelezen waarvan ik er hier een wil plaatsen.
.
Ik draag van alles
Ik draag van alles, brood, kaas
een bom of een verminkte kat.
Dragen is mijn redding.
Ook van binnen draag ik,
vragen, tranen, gedaas
en een karrenvracht solaas.
Als ik niet draag
is er een gemis
dat niet te dragen is.
Het dood dier dat ik droeg
heeft mij gelikt
tot ik geen gezicht meer had.
.
Uit de bundel ‘Gedichten 1968 – 1978’
Met dank aan gedichten.nl
.
Geplaatst op 16 juni 2013, in Favoriete dichters en getagd als 1929, 1968, 1978, 2008, bundel, Claus, dichtbundel, dichter, dood, dragen, gedicht, gedichten, Gedichten 1968-1978, gedichten.nl, gemis, Hugo Claus, Ik draag van alles, poëzie, redding, tranen. Markeer de permalink als favoriet. 6 reacties.
ZICHTBAAR ALLEEN 
prachtig dit gedicht.
Moeilijk is mooi, vinden veel ernstig kijkende types. Makkelijk stelt niets voor. De lezer moet zwaar z’n best doen om er
chocolade van te kunnen maken.
Mooier nog is het als de lezer er geen snars van snapt en het
raadsel nooit opgelost krijgt. Laat het in godsnaam
onbegrijpelijk zijn, denkt menig dichter. Dan
gaat de jury overstag en komt met een ellenlang juryrapport waarin uitgelegd wordt wat
ik met dat ook voor mij zo onbegrijpelijke gedicht
heb willen zeggen. NATUURLIJK BEN IK het daar TOTAAL niet mee eens, wat denken ze wel!
Je inleiding roept een interessante vraag op, Wouter (en jouw reactie ook, gerbelmer). Vind jij dat poëzie verstaanbaar moet zijn? Wil jij elke zin begrijpen, of denk je dat de spanning en sfeer ook zonder begrip over te brengen zijn? En als dat laatste zo is, kan je dat dan goede poëzie vinden of vind je het nog steeds niks?
Ik hoef poezie niet altijd te begrijpen om ervan te kunnen genieten. Ik probeer echter wel altijd te begrijpen wat de dichter heeft willen zeggen met het gedicht.
Owja, ja. En wat nou als een dichter niet iets bedoeld met zijn gedicht? Niks anders heeft willen zeggen dan het gedicht wat op papier staat? Dat wanneer je hem vraagt wat bedoelde je me het gedicht, wat wilde je zeggen, hij (of zij) alleen maar het gedicht herhaald?
Ik geloof bijvoorbeeld niet dat Oosterhoff met zijn stream of consciousness altijd iets anders bedoelt dan de stroom van associaties en gebeurtenissen die voorvallen terwijl hij zijn pen op papier heeft en die hij ons voorschotelt.
Los van het voorbeeld van Oosterhoff, wat vind jij daarvan? Wanneer een dichter niet probeert meer te zeggen dan wat hij zegt, en misschien wel helemaal niks bedoelt. Kun je dat waarderen, of vind je dat, zoals veel anderen, gemankeerde poëzie?
Dit is geen strikvraag, er is geen goed of fout antwoord, ik ben gewoon benieuwd
Er is volgens mij geen gemankeerde poezie, alleen maar gemankeerde poezielezers in de zin dat elke lezer van poezie zijn of haar eigen meningen, voorkeuren en allergieen heeft. Een associatief gedicht kan in die zin een prachtig gedicht zijn of juist het tegenover gestelde, dat ligt erg aan het gedicht. Kan ik dit soort gedichten waarderen? Zeker zoals ik zoveel gedichten kan waarderen om hun vorm, inhoud, intentie of iets anders. Bij Claus las ik een pasr gedichten die het voor mij niet ‘ deden’ zeg maar, waar ik niet zoveel mee kon, los van vorm of oorsprong. Als het om poezie gaat sta ik open voor elje vorm van poezie, of ik iets mooi vind, erdoor geraakt wordt of dat een gedicht me iets doet staat los van de intentie ( of het uitblijven van een intentie) van de dichter.