Marc Reugebrink

.

In augustus van dit jaar schreef ik over Marc Reugebrink (1960), de in Nederland geboren maar al jaren in Gent woonachtige dichter, essayist en schrijver. Ik eindigde dit bericht met een gedicht uit zijn laatste bundel uit 1991. Wat schetst mijn verbazing toen ik in de boekhandel een nieuwe bundel van hem tegenkwam, getiteld ‘Om honing gaat het niet’.

Deze derde bundel van Marc Reugebrink verschijnt ruim dertig jaar na zijn vorige. De toon van zijn poëzie is in al die jaren dezelfde gebleven, intiem en warm, licht zangerig in de melancholie en met een zweem van milde ironie. Hij zegt hier zelf over op zijn website: “Het is intussen een vreemde ervaring: plotseling weer een dichtbundel te hebben. Ik meende (heb zelfs op publieke plekken gezegd) dat ik van het dichterschap wel min of meer afscheid had genomen.”

Ik koos uit de bundel voor het gedicht ‘Eindspel’ omdat het een intiem gedicht is van de dichter die een bezoek brengt aan zijn grootvader en een potje schaap speelt met hem.

.

Eindspel

.

Zo’n koningin die wit verloren staat,

en dat hij komt, het zwarte paard.

Zijn hand zweeft over de velden,

het licht dooft op de gang.

.

Verliezen is het ergste niet,

maar dat hij zelfs in het verlies

van mij bleef winnen. Hijgend

wees hij op mijn lopers.

.

Je ziet het niet, zegt hij. Ik zag,

er is hier geen ontkomen,

de dag loopt op zijn einde,

de nachtzuster komt aan.

.

Zijn hand zweeft over de velden,

raakt aan en zet. Mijn dame valt.

Hij wint, ik leg mijn koning om.

Zijn hand ligt open op het bed.

.