Site-archief
Taal zonder mij
Kristien en Herman
.
Van mijn vrouw kreeg ik het luisterboek ‘Taal zonder mij’ van Kristien Hemmerechts (uitgeverij Rubinstein, 2006). In dit luisterboek leest Kristien Hemmerechts haar boek voor op 4 cd’s. Het boek gaat over haar leven met de (te vroeg gestorven) Vlaamse dichter Herman de Coninck, over haar verdriet, over hun leven, over zijn poëzie, zijn brieven – over de man die ze liefheeft. Behalve dat het een genot is om naar de prachtige stem van Kristien in het Vlaams te luisteren, is het luisterboek ook zeer informatief en goed geschreven.
Veel stukjes uit de poëzie van Herman, een inkijkje in het leven van een schrijversechtpaar en een mooi document als eerbetoon aan de dichter de Coninck of zoals ze zelf zegt een ‘monument ter ere van afwezigheid’. Al luisterend komen er verschillende stukken uit gedichten van Herman langs die me opnieuw heel nieuwsgierig maken naar zijn poëzie.
Daarom uit zijn bundel ‘De lenige liefde’ uit 1969 het gedicht met als beginregel ‘O, ik weet het niet’.
.
o ,ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
zeg: kijk, een vogel
en leer me de vogel zien
zeg: het leven is een brood
om in te bijten en de appels zien rood
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.
.
Foto: Lieve Blanquaert ( http://www.lieveblancquaert.be/)
.
Afgunst
Zichtbaar alleen
.
Uit mijn bundel ‘Zichtbaar alleen’ het gedicht ‘Afgunst’ met de foto van Ruben Philipsen.
.
Afgunst
Eerst is er
een klein gloeiend kooltje,
het brandt de jaloezie in
en laat haar
littekens, blijvend
in het vlees
En dan is daar
de wind
Gloeien wordt branden,
hitte verstikt de gedachte
aan afstand, of
het wegsnijden
van de bron
En de wind
doet zijn werk
De behoefte tot blussen en rust
wordt altijd overschaduwd
door wat niet is, niet heeft,
niet mag, niet kan
Dus waait de wind
en gloeit en schroeit
het door
.
De kolos
Zichtbaar alleen
.
Pas geleden werd ik door Leo Willemse geïnterviewd in zijn ‘boekenhoekje’ in het cultuurprogramma op vrijdag bij Amsterdam FM. In de trein naar Amsterdam heb ik mijn bundel ‘Je hebt me gemaakt met je kus’ nog eens doorgelezen. Het bijzondere van ouder werk doorlezen (en zo oud is het nog niet) is dat je soms verrast wordt door jezelf. Bij andere gedichten is het juist leuk om vondsten die je had weer terug te lezen en soms gebeurd het ook dat je denkt, mwahh.
Waarom schrijf ik dit? Eergisteren heb ik naar aanleiding van bovenstaande gebeurtenis mijn eerste bundel nog eens herlezen. ‘zichtbaar alleen’, waar dit blog naar vernoemd is, kwam uit in 2008 en was een samenwerking tussen mij en de beeldend kunstenaar/fotograaf Ruben Philipsen. Toen ik dit boek herlas, en het was alweer even geleden dat ik de gedichten las, werd ik soms blij verrast door mijn eigen gedichten. Ik heb op dit blog al een paar gedichten gepubliceerd uit deze bundel maar vooral in de eerste jaren van dit blog (2008 en 2009).
daarom vandaag nog maar een gedicht waar ik nog altijd heel tevreden over ben. Het betreft het gedicht bij de foto die ook op de cover is geplaatst.
.
De kolos
.
Tussen olifantenpoten
houdt zich de warmte schuil
van de aaseter
.
In die beschutting
openbaart zich
de stilte
.
Één moment, een seconde maar
licht de kolos zich
uit zijn eeuwenoude rust
.
Tot de versmelting
van een leven
met zijn omgeving
.
De bundel Zichtbaar alleen is nog steeds te koop voor een zacht prijsje. Mail naar heiningenvanwouter@yahoo.com voor informatie.
Zonder titel uit mijn boekenkast
Harrie Frijters en Alkmaar Anders
.
In mijn boekenkast staan twee kleine bundeltjes van Alkmaar Anders uitgegeven door Alja Spaan. In de rode versie van 2008 staat een gedicht van Harrie Frijters gemaakt bij een foto van fotograaf Eduard Lampe uit zijn serie Architecture.
.
Zonder titel
.
Daar loop je dan in benepen tred
Alsof trappen je ergens brengen
Je moet stil staan bij wat je hebt
Het detail bezien, de blik verlengen
.
Maar wat zie ik dan als ik niets zie
Van wie het grote steeds afbuigt
In een ruigte van blauw dat zuigt
Aan die blik naar binnen in wie
.
De bogen van het glinsterend beton
Het glas dat die trend overwon?
Ik matig nu mijn pas en verras
Me met lucht die mijn das
Gekleurd en verwrongen doet zijn
In het glas van jouw zonneschijn
.
Foto: Eduard Lampe http://www.pbase.com/eduard_lampe/root&view=recent
Alja Spaan http://aljaspaan.nl/
Fotogedicht
.
Al eerder schreef ik over fotogedichten (er zijn groepen op Facebook die zich met dit fenomeen bezig houden) en al eerder schreef ik over poëzie en PTSD (Post Traumatic Stress Disorder) maar op Pinterest kwam ik een mooi voorbeeld tegen waarin de twee worden gecombineerd.
Wat is Pinterest?
Pinterest is één van de vormen van social media, in dit geval een soort digitaal prikbord. Als gebruiker kun je plaatjes (pins) op prikborden (pinboards) plakken. Op deze manier kun je prikborden maken over je favoriete onderwerp. Deze plaatjes en boards kun je weer delen met je vrienden en deze kunnen ze ‘liken’ en ‘repinnen’. Een beetje zoals Facebook en Twitter maar dan met plaatjes.
Deze afbeelding van Pinterest komt van Peggy Vetter. Haar onderschrift luidt:
“Standing under the United States of America flag Vietnam veterans remember comrades who have died. Poem Writing A New Book was written and is © by Carolyn Marshall. I know many veterans who deal daily with PTSD and memories of their service they cannot seem to shake. I wrote this to show that there is hope and that no matter how long it takes, we are here for them.”
.
Hebzucht
Zichtbaar alleen
,
Op verzoek uit mijn eerste bundel Zichtbaar alleen met foto’s van Ruben Philipsen nog eens een gedicht uit de serie De 7 hoofdzonden; Hebzucht.
,
Hebzucht
.
Geen aandrang
zo sterk, zo indringend
als de begeerte
naar have en goed
bepalend voor het denken
van alledag
,
als druppels uit een
lekkende kraan
in een plas
die verwordt tot het grote water
groeit de behoefte
,
steeds wanneer
het doel is behaald
worden de grenzen verlegd
en de bakens verzet
,
want die behoefte bevredigen
loopt altijd weer uit
op het spelen van een wedstrijd
die maar niet wil eindigen
,
Wanneer kom je buiten spelen? door Evy van Eynde
Recensie
.
Wanneer kom je buiten spelen?
Wie: Evy van Eynde
Waar: Literair café De Tijd Hervonden in Hasselt
Wanneer: Zaterdag 13 juli 2013
.
Op uitnodiging van Evy ben ik met fotograaf Ruben Philipsen afgereisd naar Hasselt waar in het intieme maar sfeervolle literair café De Tijd Hervonden de presentatie van haar dichtbundel/theatervoorstelling ‘Wanneer kom je buiten spelen?’ plaats vind.
Café De Tijd Hervonden is naar eigen zeggen (en waarom zouden we eraan twijfelen?) het enige literaire café in Belgisch Limburg en is vernoemd naar de romancyclus À la recherche du temps perdu van Marcel Proust. Het literair café is tevens een conceptstore en pleisterplaats voor literatuurliefhebbers, voor debatten, lezingen boekvoorstellingen en poëzieavonden. De Hervonden Tijd is tevens de enige onafhankelijke boekhandel van Hasselt.
Vandaag dus een poëzieavond met Evy van Eynde. Aan één zijde van het café is een gordijn gespannen waardoor de ruimte daarachter als minitheatertje fungeert. Dan klinkt er muziek, muziek die mij nog het meest aan de filmmuziek van Bagdad café doet denken. Het doek gaat open en daar zit Evy, in een decor vol kinderstoeltjes, een tafeltje, een zandbakschelp en kinderservies. Haar voorstelling begint met de vraag aan de aanwezige volwassenen om de ogen te sluiten en zich in te beelden dat ze nog een keer kleuter zouden zijn.
Wat volgt is een poëtische voorstelling vol gedichten en poëtische teksten die voor zowel kinderen als volwassenen zeer te genieten is. De taal van Evy is verrassend, voor mij klinkt het Vlaams meteen al poëtischer dan het harde Hollands maar door woordgebruik en beeldende taal weet Evy je mee te nemen in haar bijzondere, fantasievolle wereld. Door decor, lichtgebruik en mimiek doet Evy me af en toe denken aan Buster Keaton. Het hele beeld versterkt de teksten en maakt het tot één geheel.
En dan gebeurd er iets. Als Evy het gedicht Zoenen voordraagt zie ik uit mijn ooghoek een meisje van een jaar of 7 ( Helena die de dochter van Evy blijkt te zijn) haar hoofd omdraaien en veelbelovend kijken naar een jongen direct achter haar (Robbe). Ze draait haar hoofd, kijkt hem aan en aan alles zie ik dat voor haar de tijd niet snel genoeg kan gaan. En dan valt bij mij het kwartje.
Deze voorstelling gaat over de tijd, hoe wij, volwassenen en kinderen de tijd ervaren. Voor volwassenen is er de melancholie van het terugkijken en het ervaren hoe snel de tijd gaat en voor kinderen is er het verlangen naar zo snel mogelijk groot worden en deel gaan nemen aan alles wat de wereld hen te bieden heeft.
Misschien ken je de Parade, het reizende theaterfestival dat momenteel Den Haag aandoet? Dit reizende theaterfestival is vooral gericht op volwassenen. Mocht er ooit een Parade voor kinderen komen dan moet Evy van Eynde met deze (korte) voorstelling zeker meedoen.
Evy eindigde haar bijzondere voorstelling met de veelzeggende woorden ‘Je bent gezien!’.
Nou, dat klopt. Ik ben blij dat ik erbij was.
.
Zoenen
.
Als we nu eens…
dat lijkt me reuze fijn
.
Ik zal mijn lippen zoeten
met kersensmaak of mandarijn
.
Ik zal ze golvend pruilen
mijn ogen zachtjes sluiten
.
En alles wat daarbuiten
gebeurd dan eigenlijk niet
.
.
De laatste twee foto’s zijn van Ruben Philipsen.
Meer informatie over Evy en haar boek/theatervoorstelling op http://evyvaneynde.wordpress.com/
Wanneer kom je buiten spelen?
Door Evy van Eynde
.
Eind juni kreeg ik van Evy van Eynde een uitnodiging om naar België te komen om daar een voorstelling bij te wonen die bij haar nieuw verschenen bundel hoort ‘Wanneer kom je buiten spelen”. Deze voorstelling heb ik gisteravond in De Tijd Hervonden (wat een geweldige naam) aan de Witte nonnenstraat 8 in Hasselt bekeken samen met fotograaf en vriend Ruben Philipsen.
Morgen zal ik hier de recensie publiceren van deze bijzondere combinatie van dichtbundel en theatervoorstelling. Evy van Eynde leerde ik kennen via haar blog http://evyvaneynde.wordpress.com/
Omdat ik daar regelmatig kom om te lezen wat Evy bezig houdt kwam ze op mijn blog terecht en zo vangt een koe een haas.
Uit de aankondiging van dit artistieke tweeluik:
De voorstelling “Wanneer kom je buiten spelen?” maakt deel uit van een artistiek tweeluik, waar ook een geïllustreerde gedichtenbundel bij hoort. In de voorstelling komen de gedichten tot leven in liedjes, dialogen en mijmeringen die hardop rijmen.
“Een klein meisje komt naar je toe. Ze vertelt je een verhaal. Een peperkoeken verhaal. Kraakvers. Zie je die twee gaten in de muur? Dat is het hol van Meneer Konijn. Als je daarin kijkt, verdwijn je. Heel even maar. Voor altijd.”
“Wanneer kom je buiten spelen” is een familievoorstelling. Volwassenen zullen snoepen van taalparels tussen de regels. Kindjes zullen dol zijn op het speelse sprookjesdecor.
.
Morgen dus mijn recensie, vandaag alvast een gedichtje en een tekening van Evy met de titel Alice.
.
Alice
.
Boven in kamers
waar stof opwaait
klopt ze aan
.
Ziet de trap
opgaan in sterren
en lantaarnpalen
.
Langs de melkweg
waar koeien grazen
in graswolken
.
kleine meisjes
in konijnenholen
hoog in de lucht
.
Verscholen
tot iemand gilt
gezien
.
Let the sin begin
Gedichtenwedstrijd Ongehoord! 2012
.
De datum van de prijsuitreiking van de Ongehoord! gedichtenwedstrijd komt snel dichterbij. Op 11 november in het bibliotheektheater in Rotterdam. Aanvang 14.00 uur, toegang gratis. Met o.a. een optreden van Einstein Barbie en een diashow van de 7 hoofdzonden (het thema van de gedichtenwedstrijd) onder de titel ‘Let the sin begin’ met de foto’s van Ruben Philipsen uit mijn eerste bundel ‘Zichtbaar alleen’ .
.
Voor het volledige overzicht van de prijsuitreiking kijk je op http://www.stichtingongehoord.com en hier alvast de flyer van deze middag.
.
Verslag Tweetup Tongeren
Gastvrouw: Heidi Schoefs
Afgelopen zaterdag was ik uitgenodigd door Heidi Schoefs, om in Tongeren (België) mee te doen aan haar Tweetup (een samenkomst van mensen die elkaar via Twitter kennen) en daar een aantal gedichten voor te dragen.
Omdat ik onderdak in de buurt kon regelen (bij Ruben Philipsen, de fotograaf van mijn onze bundel Zichtbaar alleen) heb ik gelijk toegezegd te komen.
Op zaterdagavond reden we door donker België naar het eeuwenoude stadje Tongeren waarvan een groot deel op de werelderfgoedlijst staat van de Unesco. Daar, in het oude centrum in een donkere straat liepen we naar de prachtige kapel waar de tweetup zou worden gehouden.
Heidi verwelkomde ons alsof we elkaar al jaren kende (en zo voelde het ook). Er waren optredens van het Vlaamse singer/songwriter duo Kaat & Daan (prachtige stemmen, geweldig optreden) van Heidi zelf met haar jazz mannen (heerlijke jazzy muziek met de mooie stem van Heidi), een optreden van Lieveke achter de electrische piano en tot slot mocht ik aantreden.
De sfeer was allerhartelijkst, vriendelijke geïnteresseerde mensen (waarvan veel uit Nederland), interessante gesprekken en een algemeen gevoel ergens getuige van te zijn.
Toen ik ging voordragen, ging iedereen in een hoek van de kapel zitten en staan waardoor ik met een lege kapel achter me en een opeengestapeld publiek voor me (zo leek het) aan de gang mocht gaan.
Allereerst deed ik een aantal gedichten uit Zichtbaar alleen, daarna een uit mijn nieuwe bundel (die in november 2010 uitkomt samen met Alja Spaan) ‘Je hebt me gemaakt met je kus'” en tot slot met een paar gedichten uit mijn nieuwe bundel (die voorjaar 2011 uitkomt bij uitgeverij De Brouwerij) “Zoals de wind in maart graven beroert” .
Met name de gedichten ‘Reiswijzer’ en ; Open brief aan professor Rümke’ scoorde goed bij het publiek.
Na een toegift uit Zichtbaar alleen, nog een biertje en wat leuke gesprekken reden wij voldaan terug naar huis.
Al met al een memorabele avond, fantastisch georganiseerd door Heidi, met heerlijke muziek, fijne mensen en een fantastische sfeer.
Nu weet ik weer waarom ik zo graag voordraag!
ZICHTBAAR ALLEEN 