Site-archief
Tussen duim en wijsvinger
Els Huurman
.
Afgelopen zondag was ik uitgenodigd voor te dragen op het Open Podium Hellevoetsluis, een poëziepodium zoals er vele zijn, in de Kunstuitleen van Hellevoetsluis. De gastvrouw en dichter Els Staneke Huurman zet daar samen met Sanderien Vermeulen een mooi podium neer in een kleurrijke omgeving. Het was dan ook een genoegen voor te mogen dragen in Hellevoetsluis.
Van Els kreeg ik haar 6e! dichtbundel ‘Tussen duim en wijsvinger’ overhandigd. Deze bundel met “ruim vijftig verrassende, grappige maar ook ontroerende gedichten” zoals de achterflap ons verteld is uitgegeven door uitgeverij AquaZZ. Ik had nog niet gehoord van AquaZZ maar op de website van de uitgeverij blijkt ze een groot aantal auteurs te herbergen.
Maar terug naar de bundel van Els. Mooi vormgegeven met gedichten in 6 hoofdstukken met titels als “Dingen dichten”, “Vroeger”, “Oude wonden” en “Onderweg”. Ietwat bevreemdend vond ik dat in het eerste hoofdstuk “Dingen dichten” de titels van de gedichten onderaan de pagina staan terwijl in de rest van de bundel de titels van gedichten gewoon boven de gedichten staan. Wat hier de reden van is, is me nog steeds onduidelijk.
Grappig genoeg zijn de gedichten in “dingen dichten”misschien wel de persoonlijkste gedichten terwijl de titel toch anders doet vermoeden. Er is in vrijwel alle gedichten sprake van een ik, mij een hij of een jij. Uit vrijwel al de gedichten blijkt trouwens dat het dichten voor Els een heel persoonlijke zaak is, vooral in “Vroeger” komt dit naar voren maar ook in de rest van de bundel. Vrolijke herinneringen vermengd met observaties. Uit de gedichten blijkt ook dat Els een vrije geest is die frank en vrij de wereld aanschouwt.
In de reeks van gedichten zitten voor mij betere en iets mindere gedichten. Waar er rijmdwang is (want als ik ze lees voelt het zo) vind ik persoonlijk minder goed geslaagd dan degene waar Els zich helemaal vrij laat gaan in de taal. Gelukkig zijn de gedichten in die eerste categorie ver in de minderheid.
Het titelgedicht geeft voor mij de bundel goed weer (dus een goed gekozen titel).
.
Tussen duim en wijsvinger
.
Tussen duim en wijsvinger
eindeloos geschreven
.
gegeten
gedronken
.
Een heel leven word je
ergens op gewezen
met zwaaiende wijsvinger
.
Van kleine stapjes
tot grote
Met duim omhoog geprezen
.
Tussen duim en wijsvinger
zit een heel leven
Marion en Fon
Zwartwit in en achter kleuren
.
In het kader van het Weekend van de Cultuur in Maassluis ben ik door de plaatselijke Kunstuitleen gevraagd veilingmeester te zijn bij hun jaarlijkse kunstveiling (evenals vorig jaar). Voordat dit spektakel plaats vindt verdiep ik me eerst in de kunstenaars van de te veilen werken. Dit jaar zat er een kunstwerk van Fon Klement bij en op zoek naar informatie over Klement kwam ik erachter dat hij de illustraties heeft gemaakt bij gedichten van Marion Bloem. Dit heeft geleid tot een bijzondere fraaie bundel met de titel “Zwartwit in en achter kleuren”.
In deze bundel 7 gedichten van Marion Bloem en 7 prenten van Fon Klement in eigen beheer uitgegeven in 1992. De bundel in cassette werd uitgevoerd door boekhandel Schwendemann, genummerd en gesigneerd door beide kunstenaars. Jack Jacobs was verantwoordelijk voor de vormgeving. Omdat er maar 90 exemplaren zijn gemaakt en beide kunstenaars van naam zijn wordt een enkel exemplaar te koop aangeboden vanaf € 500,- op internet.
Uit de bundel het derde gedicht zonder titel.
.
Mijn droom groeit in
een potje binnenshuis
met weinig licht
en sober water
grond uit een zakje
van zeven gulden
ik vertrouw op ‘t
blauw dat door de
kieren van gekreukte
deuren gluurt
en wacht op straks als
mijn droom krachtig
bloeit.
.
Met ingehouden stem
Sotto Voce
.
Vandaag was ik me aan het voorbereiden op een kunstveiling van de Kunstuitleen Maassluis waar ik veilingmeester mag zijn. Een kunstwerk was genaamd Sotto Voce en dat deed me denken aan het gelijknamige gedicht van M. Vasalis (pseudoniem van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans 1909-1998). Ik zocht het gedicht op en was opnieuw onder de indruk van de indrukwekkende inhoud. Daarom hier dit mooie gedicht.
.
Sotto voce
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.
.
Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid,
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
.
ZICHTBAAR ALLEEN 