De zon verzinkt

.

In zo’n grappig klein kastje, zeg maar mini boekenkastje in een tuin ergens bij mij in de wijk, lagen wat tijdschriften. Die kom je zelden tegen in dit soort kastjes, meestal staan er hele oude, vrijwel onleesbare boeken of romans in, maar in dit geval lagen er ook een aantal Filosofie Magazines. Op de cover van één van die magazines stond de intrigerende kop (vond ik tenminste) ‘Dat alles ben ik’ de wanhopige poëzie van Nietzsche.

Ik wist niet dat Nietzsche (1844-1900) ook dichter was (maar een dag niets geleerd is een dag niet geleefd nietwaar) dus heb ik het artikel met veel belangstelling gelezen. De schrijver van het artikel Maarten Doorman gaat in op de gedichten (en de vertaler Ard Posthuma en inleider Piet Gebrandy van de bundel) en stelt dat de poëzie van Nietzsche niet tot de beste van de Duitse dichtkunst behoort en aanleunt tegen de poëzie van Hölderlin, Novalis en Heine.

De filosofen Martine Prange en Mariëtte Willemsen, zo schrijft Doorman , betogen in de essays waarmee de bundel besluit dan ook dat Nietzsches gedichten vooral de moeite waard zijn voor verder begrip van zijn filosofie. Als dichter kan hij niet tippen aan Goethe, stelt Prange. Maar ze benadrukt diens invloed op Nietzsches werk.

Op zoek naar gedichten van Nietzsche (de bundel ken ik niet) kwam ik uit bij de geweldige website dbnl.org  alwaar ik, in vertaling van Khalil Touqâne en in het Duits het gedicht ‘De zon verzinkt’ ( Die Sonne sinkt) vond.

.

De zon verzinkt

1

Gouden vrolijkheid, kom!

      Jij geheimste,

zoetste voorsmaak van de dood!

Liep ik mijn weg soms te snel?

Nu pas, nu mijn voeten moe zijn,

      haalt je blik mij nog in,

      haalt je geluk mij nog in.

Rond mij slechts golven en spel.

      Wat ooit zwaar was,

verzonk in blauwe vergetelheid.

Ongebruikt staat mijn kaan.

Storm en vaart – hoe verleert zij die!

      Wens en hoop zijn verdronken,

      glad liggen ziel en zee.

Zevende eenzaamheid!

      Nooit ondervond ik

dichter bij zoete zekerheid,

een warmere blik van de zon.

Gloeit niet het ijs op mijn toppen nog?

      Zilver, licht, als een vis

      zwemt nu mijn bootje naar buiten..

.