Catharina Blaauwendraad

.

Zo nu en dan kom ik de naam van een dichter tegen die ik niet ken. Nu zal je denken dat dat niet zo vreemd is maar als je, zoals ik, al ruim 17 jaar dagelijks (de laatste 15 jaar) over poëzie schrijf, dan doen de meeste dichtersnamen wel ergens een belletje rinkelen. Maar niet altijd en is ook zo met de dichter en vertaler Catharina Blaauwendraad (1965). Voor de zekerheid check ik dan altijd nog even dit blog want na bijna 5.300 berichten weet ik ook niet precies meer over wie ik wat wanneer geschreven heb.

Maar over Catharina Blaauwendraad dus nog nooit. Op zichzelf niet heel vreemd want na te zijn gedebuteerd in 2004 met de bundel ‘Niet ik beheers de taal’ verscheen daarna alleen nog in 2009 de bundel ‘Beroepsgeheim’. In 1989 debuteerde zij in het literaire blad De Tweede Ronde, waaraan zij in de loop van de daaropvolgende jaren veel bijdragen zou leveren. Ook trad ze een aantal malen op als gastredacteur voor dit blad. Als vertaler vertaalde ze onder andere ‘Honderd liefdessonnetten’ van Pablo Neruda.

Uit haar debuutbundel uit 2004 nam ik het gedicht ‘Pegasus’.

.

Pegasus

.

Ik heb mij plotseling bedacht

al weet ik niet waarom. Ik jaag

de trappen af

omlaag

omlaag

.

Op straat

heb ik mijn draai verloren

en raak ik buiten adem van zijn naam.

.

Ik sta te zwaaien naar een verre man

en zoek de woorden om hem te herroepen.

.

Dan keer ik op mijn schreden terug

en tel de gaten die mijn hakken

als paardehoeven in ’t plaveisel sloegen.

.