Derek Walcott
Liefde na liefde
.
Gisteren overleed Derek Walcott (1930 – 2017) met wie ik, zo las ik zojuist, een geboortedag deel. Walcott werd geboren in St. Lucia, een bovenwinds eiland in het Caraïbisch gebied. Hij was behalve dichter ook schrijver en toneelschrijver. In 1948 publiceerde hij zijn eerste dichtbundel ’25 poems’ waarna er nog ruim 20 zouden volgen.
Van 1981 tot januari 2008 was hij verbonden aan de universiteit van Boston, waar ook zijn vrienden en andere Nobelprijslaureaten Joseph Brodsky en Seamus Heaney doceerden. In 1992 won hij de Nobelprijs voor Literatuur.
Zowel Walcotts poëzie als zijn toneelstukken zijn sterk beïnvloed door zijn Caraïbische afkomst en het leven tussen twee culturen in. De volkscultuur en orale traditie van de eilanden spelen een grote rol in zijn werk. Ook beschrijft hij de geschiedenis, het landschap, het dagelijks leven en de multiculturaliteit van de Caraïben. Walcotts eigen gemengde afkomst (Afrikaans-Europees – van zijn moederszijde ook Nederlands: zij komt van Sint Maarten) speelt eveneens een belangrijke rol in zijn werk.
Het beroemdste werk van Walcott is het omvangrijke epos ‘Omeros’, dat bekend staat als één van de belangrijkste literaire werken uit de 20e eeuw en wordt gezien als een Caraïbische herschrijving van Homerus’ ‘Ilias en Odyssee’. In het epos worden zowel het koloniale verleden als het complexe heden van de eilanden onderzocht. Hij overleed op zijn geboorte-eiland.
Uit ‘Collected poems 1948 – 1984’ het gedicht ‘Liefde na liefde’.
Liefde na liefde
Er komt een tijd
dat je opgetogen
jezelf zal begroeten als je aankomt
bij je eigen deur, in je eigen spiegel,
en elk zal glimlachen bij de begroeting van de ander
en zeggen, ga zitten. Eet.
Je zult de vreemdeling weer liefhebben die je zelf was.
Geef wijn. Geef brood. Geef je hart terug
aan zichzelf, aan de vreemdeling die al je hele leven
van je houdt, maar die jij negeerde
voor een ander, die jou door en door kent.
Pak de liefdesbrieven van de boekenplank,
de foto’s, de wanhopige krabbels,
pel je eigen beeltenis van de spiegel.
Ga zitten. Geniet van je leven.
.
Met dank aan Wikipedia.
Geplaatst op 18 maart 2017, in Favoriete dichters, Liefdespoëzie, Nieuws en getagd als 1930, 1948, 1981, 1992, 2008, 2017, 25 poems, Caraïbisch gebied, Collected poems 1948-1984, culturen, dagelijks leven, Derek Walcott, dichter, gedicht, gedichten, geschiedenis, Homerus, Ilias en Odyssee, Joseph Brodsky, kolonoiale verleden, landschap, Liefde na liefde, liefdespoëzie, Nobelprijs voor de literatuur, Overleden, poëzie, schrijver, Seamus Heaney, St. Lucia, toneelschrijver, Universiteit van Boston. Markeer de permalink als favoriet. 5 reacties.





Dankjewel Wouter, fijne opkikker op deze druilerige zaterdag!
Heel mooi, werkelijk. En toch,
kon niet laten een vorm van tegenkant te dichten,
Bij zonder
Toen kwam de tijd
dat je niet meer thuis kwam
je was een ander.
Ik knikte weg
want in je ogen
zag ik de vervreemding.
Je wreef over je arm
die je arm niet meer was
en dronk je koffie
met drie klontjes suiker
ook al gruwde
je oude ik
van elk zoet,
ook in woorden.
Drager Meurtant, 2017
Pingback: Omdat liefde altijd is – dorien65
Pingback: Hoe alles afloopt | ZICHTBAAR ALLEEN
Pingback: New York Botanische tuin | ZICHTBAAR ALLEEN